Het sportjaar 2012

Het is weer december. Dat betekent dat sinterklaas weer weg is, de kerstboom weer flikkert in vele huizen, serieus request op het punt van beginnen staat, maar vooral dat de tijd van het terugkijken en lijstjes maken is aangebroken. Op 3fm is de song van het jaar, Ben Howard, al bekend gemaakt en dinsdag worden de sportprijzen op een groots gala uitgereikt. Ik kan natuurlijk niet achterblijven in dit geweld, dus ik zal mijn sportjaar 2012 aan u vertellen. En dan alleen hetgeen dat mij is bijgebleven, dus objectiviteit en compleetheid zal, zoals gebruikelijk, weer eens ver te zoeken zijn.

Sportjaar 2012 begon met de terugkeer van een levende legende. Sven Kramer was, na een jaar blessureleed, weer op het ijs te vinden en schaatste uiteraard iedereen naar huis. Hij was uiteindelijk weer zo oppermachtig dat de sport er slaapverwekkend door werd. De schaatssport heeft zijn beste jaren wel gehad en als ze niet snel iets veranderen, was 2012 het laatste jaar met redelijke kijkcijfers. Sven Kramer deed onlangs een poging om de boel op te schudden met een verhaal over rugpijn en uit een schommel te zijn gevallen. Maar Sven is te braaf om echt voor een shockerend verhaal te zorgen. Een loveswing Sven, een loveswing, dat had de schaatssport misschien meer aandacht opgeleverd.

Maar goed dat was het schaatsen; net zo enerverend als het EK voetbal. Ik kan me echt niks meer herinneren van het voetbal in Polen en Oekraine en geloof dat ik ook geen moeite ga doen om dit wel te kunnen. Voetbal anno 2012 bestaat maar uit één persoon: Lionel Messi! Mocht je je zoon moeten overhalen om op voetbal te gaan, dan is een dvd van deze virtuoos laten zien voldoende. De man die qua lengte niet op zou vallen in een gemiddelde kleuterklas, beheerst elk facet van het voetbal tot in de detail. Hij verdeelt het spel, hij maakt acties, hij scoort uit alle hoeken en standen en ondanks dat hij net boven 1 meter 13 uitkomt scoort hij ook met de kop. De beste voetballer aller tijden heeft 2012 voorzien van alle voetbalrecords die je kan bedenken. Hij is nu al zo legendarisch dat het wereldnieuws is als hij geblesseerd uitvalt tijdens een wedstrijd. Messi is Cruijff, Pelé en Maradonna in één. 

Het meest turbulente van alles was het wielerjaar 2012. Nog nooit heeft een sport zo onder druk gestaan als het wielrennen dit jaar. En niet eens door koersen in 2012, die waren, op de Vuelta na, veelal saai en voorspelbaar. Nee, één man, die 10 jaar geleden overheerste, zorgde voor opschudding. Of nog beter gezegd zijn (ex) teamgenoten en vrienden naaide hem erbij. En de wereld was in shock. De wereld stond in brand. Doping in de wielrennerij!! Mijn God, wat zijn we toch een naïeve wezens. Of het nou wielrennen is, de katholieke kerk, zinloos geweld of Leo van Vliet. We willen gewoon graag voorgelogen worden met een mooi verhaal. Het verhaal is belangrijker dan de waarheid. En ik heb dit jaar weer heerlijk gesmuld van het wielerverhaal.

Het absolute hoogtepunt dit jaar speelde zich af in Londen: de Olympische spelen. Ondanks een hoop kritiek vooraf wisten de Engelse er een waar spektakel van te maken. De openings- en sluitingsceremonie zaten vol show. Een lust om naar te kijken. Alleen jammer dat er zo eeuwigdurende atletenparade bij zit. Maar ook rondom de sporten zelf was het groots. 15 duizend mensen in een beachvolleybalstadion, overvolle tribunes bij een suffe sport als roeien, overbevolking tijdens de wielerwedstrijden. Het was groots en gaf de sporters een echt podium om te schitteren. En dat gebeurde dan ook volop.

Marianne Vos opende voor Nederland met een gouden medaille, die haar status als beste wielrenster ooit, definitief maakte. Maar ook een Rick van der Ven liet mij, ondanks dat hij net naast de medailles greep, op het punt van mijn stoel zitten. Het was een aangename kennismaking met de spanning van het handboogschieten. Over 4 jaar kijk ik zeker weer naar deze sport. Dan was er nog Paul van Ass, die vooraf in de pers compleet afgebrand was, maar toch even een medaille ophaalde met zijn mannenploeg. De grooste glimlachen kregen we van, en door, Churandy Martina. Deze sprinter liep zowel de 100 als 200 meter finale bij het atletiek. Een uitzonderlijke prestatie! Maar vooral liet hij zien trots te zijn om Nederlander te zijn en dat is toch vrij uniek in deze tijd.

Maar er waren twee sportmannen die er voor mij bovenuit sprongen: Epke en Dorian. Beide wonnen goud, beide op indrukwekkende manier. Dorian liet iedereen ver achter zich op de surfplank en won bijna elke race. Voor vele een onbekende sporter in een onbekende sport. Toch liet Dorian zich in de aanloop naar de olympische spelen geregeld filmen en interviewen. Wat een gouden gast is dat! Dat geldt natuurlijk ook voor onze Epke. Heel Nederland hield zijn adem in en ik denk dat iedereen, net als Hans van Zetten en Epke, stond aan het einde van zijn oefening. Als iemand een heel land zover krijgt om met kippenvel en dichtgeknepen billen naar turnen te kijken, dan ben je met afstand de sportman van het jaar!

Leuk waren ook de Paralympics, maar ze waren vooral confronterend. Ik vond het altijd lastig om gehandicapte sport als topsport te zien, maar dat was meer mijn eigen beperking! Gelukkig kwam de NOS met echt indrukwekkende reportages over de sport, sporters en hun professionaliteit. Daarnaast liet Herman van der Zandt weer zien dat hij de enige mogelijke opvolger van Mart Smeets is. Het sloeg redelijk aan in Nederland want sommige atleten werden ineens bekende Nederlanders; denkt u alleen maar aan onze bladebabe Marlou van Rhijn. Het was de perfecte afsluiting van de sportzomer.

Wat valt er nog meer te vertellen over 2012? Sebastiaan Vettel, Usain Bolt, de Ryder Cup, kampioenschap AJAX, Jeffrey Herlings, Marit Bouwmeester, Mart Smeets en nog veel meer. Ik denk dat ik in december nog wel meer ga schrijven over sport in dit jaar. Het was een mooi sportjaar. En eigenlijk niet de sport zelf, het waren de verhalen om de sport die het vaak zo interessant maakte….