Er zijn van die momenten dat je gewoon moet toegeven dat je
watje bent. De laatste 24 uur moet ik het dan eerlijk toegeven: ik ben een
watje. Ruim een week geleden zijn bij mij de amandelen operatief verwijderd en
ik ben er nog steeds niet van hersteld. Donderdagnacht ging de wond zelfs weer
open en stroomde het bloed uit mijn keel. Ach wat belde ik zielig mijn moeder
op midden in de nacht. Hoe klein en nietig voelde ik mij vrijdag(avond) toen ik
naar de Tour keek. Daar zag ik echte mannen vallen en weer opstaan. Niemand die
zijn mammie belde omdat hij bloedde, of zelfs ingewanden gescheurd had.
Het was een slagveld zoals vele nog nooit gezien hadden. Ze
stuiterden met ruim 70 km per uur over elkaar en over het asfalt. Het was een
ravage van jewelste, met vele slachtoffers. Schaafwonden, gebroken en
gekneusden ribben, ingeklapte longen en gescheurde ingewanden. Eigenlijk is het
te zot voor woorden dat het allemaal kan. Van de week fietste Maarten Tjallingii al met een gebroken heup nog
40 kilometer een etappe uit. Gister was het de overtreffende trap dat Wout
Poels de ambulance uit klom op zijn fiets stapte en nog tien kilometer heeft
gefietst voordat hij van zijn fietst gehaald werd. Terwijl mij fietsen met een
gescheurde milt, twee gescheurde nieren, een gekneusde long en drie gebroken
ribben gewoon levensbedreigend lijkt. Het schijnt er allemaal bij te horen in
de topsport.
Bij een bokswedstrijd staan we zelfs op de banken te juichen
bij elke rake stoot; hopen we op een knock out. De winnaar met een knock out is
een held, krijgt alle lof. De verliezer kan zich vaak niks van de wedstrijd
herinneren en weet, krankzinnig genoeg, niet hoe snel hij om een rematch moet
vragen. En we vinden het allemaal prachtig.
En dat terwijl boksen natuurlijk een sport is die eigenlijk
verboden zou moeten worden. Sterke nog ik durf het een achterlijke sport te
noemen. Je zet twee mannen in een ring en laat ze elkaar verrot slaan. Blauwe
ogen, bloedingen en botbreuken in gezicht zijn standaard in deze sport.
Hersenbeschadiging op lange termijn is aantoonbaar en de voorbeelden van
bokshelden die kasplantje zijn geworden zijn legio. In de normale maatschappij
wordt je voor het toebrengen van zulk letsel veroordeelt en tijdelijk uit de
maatschappij gezet.
Vanavond is weer een gevecht om de wereldtitel zwaargewicht
boksen, maar ik denk dat ik even oversla. Ik heb de laatste dagen al genoeg
bloed en wonden en andere lichamelijke ellende op de televisie gezien. Sterker
nog ik begin er steeds minder te snappen van topsport. Blijvend lichamelijk letsel hoort bij de sport
en wordt voor lief genomen en we vinden ze allemaal bikkels en helden, maar ik
vind het volstrekt idioot en belachelijk. Maar goed zolang de sport en de taal
van de sport niet van binnenuit veranderd, om met Maarten Ducrot te spreken,
zal het voorlopig wel zo blijven.
Ik ga hier uiteraard spijt van krijgen, maar als ik de sport
tegenwoordig zie ben ik liever een watje….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten