Zelfmoord van de Rabobank

Wat een dag. Ik werd vanochtend wakker en nog voor ik ook nog maar een bak koffie had kunnen drinken stond ik op een begrafenis. Een groot gapend zwart gat zag ik voor me. Hoe onverwachts de begrafenis kwam zag ik aan dat de schep nog naast het graf lag. Een mooi oranje blauw gekleurde schep met de sierlijke letters erop: made by the Rabobank. Het verbaasd me toch hoe snel ze zo’n graf gegraven kunnen hebben. Voorzichtig tuur ik over het randje en schrik me een hoedje. Er liggen al lijken in. Ik herken Rasmussen, Lotz, Leipheimer, Dekker & Dekker, Boogerd, Freire, Leipheimer en oh kijk daar ligt zelfs Breukink. En dan dringt het lugubere tot me door. Rababank heeft zijn eigen familiegraf open gemaakt om zichzelf erbij te begraven.

Hulpverlener gezocht

Het is binnen 24 uur een groter trauma geworden dan dat ik ooit had kunnen bevroeden.  Het voelt alsof de grond onder mijn voeten is weggeslagen. Ik wankel, ik probeer mijn evenwicht terug te vinden, maar ik blijf sterretjes zien. Ik grijp om me heen. Ik moet me toch ergens aan kunnen vasthouden, maar ik weet niet meer wat ik kan vertrouwen.  Niks is meer wat het lijkt en alles is voor opgezet.  Er is geen redden meer aan; ik val om. Met een harde dreun knal ik tegen de realiteit aan en verlies de strijd van het bewustzijn.  Uit het veld geslagen zie ik de wielergeschiedenis in een flits voorbij komen. En weg is ie! Weg is de complete geschiedenis! Ik weet niet meer waar ik vandaan kom, dus ook niet meer waar ik naar toe ga. Ik ben verloren.

De wereld staat in vuur

De wereld staat in vuur sinds gisteravond. De USADA publiceerde zijn rapport over het dopingverleden van  Armstrong en ineens is alles anders. Of beter gezegd ben ik in elk geval wakker geworden uit een droom. Want natuurlijk wist ik van zijn dopinggebruik en twijfelde ik hier niet aan. En natuurlijk was het hele peloton aan de EPO. Ik wist het allemaal, maar kon er prima mee leven. Het gebeurde namelijk allemaal achter de schermen en er was geen bewijs en veroordeling. Ik kon prima mijn hoofd in het zand steken en het negeren. Maar sinds gisteravond is er geen ontkomen meer aan. Het wielerpeloton, van in elk geval de laatste 20 jaar, is een groot dopingnetwerk en Lance Armstrong was zonder twijfel de Pablo Escobar van het peloton.

Open Brief aan Harold Knebel

Beste Harold Knebel,

Vanochtend tijdens mijn rondje hardlopen dwaalde mijn gedachte zoals zo vaak af naar het wielrennen. Maar dit keer niet naar de onmenselijke 32 km per uur gemiddeld op de Cauberg waarmee Gilbert het WK wielrennen besliste, nee ik droomde weg naar de komende teampresentatie van De Rabo wielerploeg voor volgend seizoen. In een soort visioen zag u daar staan vol zelfvertrouwen, passie en strijdlust. U was helemaal klaar met alle kritiek van de laatste jaren. Niet omdat u zich niet herkende in de kritiek, nee omdat u wou bewijzen dat het inderdaad anders kan. Uw boodschap was helder en vol aanvalslust, zoals we het allemaal zo graag willen. Omdat u vast belangrijker zaken aan u hoofd heeft dan het schrijven van deze speech heb ik hem vast voor u op papier gezet. Ik heb hem immers al gehoord.