De wereld staat in vuur

De wereld staat in vuur sinds gisteravond. De USADA publiceerde zijn rapport over het dopingverleden van  Armstrong en ineens is alles anders. Of beter gezegd ben ik in elk geval wakker geworden uit een droom. Want natuurlijk wist ik van zijn dopinggebruik en twijfelde ik hier niet aan. En natuurlijk was het hele peloton aan de EPO. Ik wist het allemaal, maar kon er prima mee leven. Het gebeurde namelijk allemaal achter de schermen en er was geen bewijs en veroordeling. Ik kon prima mijn hoofd in het zand steken en het negeren. Maar sinds gisteravond is er geen ontkomen meer aan. Het wielerpeloton, van in elk geval de laatste 20 jaar, is een groot dopingnetwerk en Lance Armstrong was zonder twijfel de Pablo Escobar van het peloton.

Het gebruiken, verstrekken en distribueren van de doping was van een dusdanig professioneel niveau dat het gewoon eng is. Het dopinggebruik in de wielerwereld was geen romantisch uitstapje geweest van succeszoekende wielrenners om hun gebrek aan kwaliteit te compenseren.  Het was een keiharde wereld van professionals die wisten wat ze deden en van iedereen eisten dat ze mee deden. Deed je dat niet werd jij en je omgeving onder druk gezet.  Zodra een jong talent ook maar één stap binnen het peloton had gezet was hij verloren aan de doping.

Dat renners en teamleiders corrupt zijn is tot daar aan toe en moeten ze lekker zelf weten. Het zorgwekkende is dat er enorme medische teams achter zaten die hun medische eed en macht schonden om een corrupte wereld groter te maken. De wetenschap was in het voordeel van de gebruikers in plaats van de opsporing. Tuurlijk is het logisch dat opsporing altijd achter de feiten aanloopt, maar bij doping is het schrijnend. Het heeft er toch veel schijn van dat er een hoop medische wetenschappers met twee petten op zaten. En aangezien de gebruiker beter betaald dan de bestrijder is het, helaas, niet meer dan logisch dat de opsporing nooit echt effectief is geweest.

Gelukkig hebben we dan nog de wielerbond  UCI. Die zou toch als een soort waakhond moeten optreden en alles in goede banen moeten leiden. Met trots kan ik u vertellen dat de UCI deze rol als politieagent met verve heeft vervuld. Zoals de politie in Mexico wel te verstaan. Af en toe een kruimeldief aan de hoogste boom hangen, maar vooral niet je handen vuil maken aan de grote jongens. Sterker nog er werd gezorgd dat de grootste jongens geen strobreed in de weg gelegd werd. Dopingtesten verdwenen en het systeem draaide op een dusdanig manier dat de dopinggebruiker optimaal kon renderen.

En nu? Dat is de vraag. Hoe moeten we hier mee omgaan? Ik weet het ook niet. Ik hoop al tijden dat de wielerwereld schoner is dan in het verleden. Maar eigenlijk is dat weer de bekende struisvogelreactie van mij. In het USADA rapport komen allerlei namen voor van mensen die nu nog cruciale plaatsen vervullen, of recent vervuld hebben, in de wielerwereld. Of gaan we nu geloven dat Johan Bruyneel voor een clean beleid stond de laatste jaren bij Astana en Radioshack.

Hierboven vertel ik eigenlijk helemaal niks nieuws. Zet een willekeurig journaal aan en u krijgt dezelfde informatie. Maar ik ben er nog niet uit over wat ik er over wil vertellen. De wielersport en de liefde hiervoor zit diep. Niet alleen bij mij. Als ik mijn timeline op twitter bekijk, zie ik een shitload aan tweets over de Lancegate. De vangst van Saddam Hoessein en Bin Laden verbleken bij deze publieke ophanging van Armstrong. De wereld staat in brand en eigenlijk weet niemand of ze wel willen blussen.

U hoort nog van mij! Hopelijk zonder al te veel brandwonden……