Hulpverlener gezocht

Het is binnen 24 uur een groter trauma geworden dan dat ik ooit had kunnen bevroeden.  Het voelt alsof de grond onder mijn voeten is weggeslagen. Ik wankel, ik probeer mijn evenwicht terug te vinden, maar ik blijf sterretjes zien. Ik grijp om me heen. Ik moet me toch ergens aan kunnen vasthouden, maar ik weet niet meer wat ik kan vertrouwen.  Niks is meer wat het lijkt en alles is voor opgezet.  Er is geen redden meer aan; ik val om. Met een harde dreun knal ik tegen de realiteit aan en verlies de strijd van het bewustzijn.  Uit het veld geslagen zie ik de wielergeschiedenis in een flits voorbij komen. En weg is ie! Weg is de complete geschiedenis! Ik weet niet meer waar ik vandaan kom, dus ook niet meer waar ik naar toe ga. Ik ben verloren.

Ik ben verloren! Zoals in één van mijn eerste blogs beschreven ben ik bevangen door een virus dat me niet meer loslaat. Een virus dat van sport de belangrijkste bijzaak in het leven heeft gemaakt, waarbij je hoofdzaken voor de buitenwereld maar aanhoudt. Maar nu blijkt dat virus een soort placebo te zijn. Het is nep, het is leeg, het is pure schijn. Zeker 20 jaar van mijn leven ben ik bedrogen door mijn grote liefde. En het ergste is, ze ging niet vreemd met een ander, nee, ze bestond niet. Het was een enorme grote ballon die gisteravond ineens uit elkaar geknald is. Geëxplodeerd.

Al die mooie jeugdherinnering. Ik zie hem nog zo die laatste bocht doorgaan tijdens het WK in Oslo. Die jonge Texaan die even brutaal wereldkampioen werd. Zijn gevecht tegen kanker en hoe glorieus hij deze overwon. En elk mens, maar vooral al die kankerpatiënten, hoop gaf dat je alles kan overwinnen en dat een mens tot alles toe in staat is. Ik zie hem het peloton zeven jaar lang aanvoeren in de maand juli door de Frankrijk heen. Hij was mijn fietsidool, mijn held. En ja, ik kocht zelfs een shirtje van hem. Ik kocht een US Postal wielershirt, zodat me optimaal kon inbeelden dat ik hem was. Maar hij is geen held. Hij is niet de beste wielrenner. Hij is een valsspeler, een leugenaar, een gebruiker, een dealer. Hij is Pablo Escobar.

Ik ben in shock, ik weet het echt niet meer. Ik voel een enorme leegte ontstaan. Er is geen scheurtje in me gekomen, nee het is een gapend gat. Mijn ziel is opengereten en blijkt hol van binnen te zijn.  En er blijven alleen maar vragen opkomen.  Ik word er gek van! Ik voel verdriet, maar ook pure agressie! Ik wil ze allemaal opknopen aan de hoogste boom! Nee sterker nog, ik wil ze aanklagen. Ik heb minstens 20 jaar van leven gekeken naar de grootste oplichterij ooit. Ik had 20 jaar lang wat anders kunnen doen. Ik had al die uren kunnen werken en dan was ik nu wel rijk geweest! Ik wil compensatie! Ik wil het geld van mijn US Postal shirtje terug! Ik wil VERDOMME gewoon weer kunnen genieten van de puurheid van het wielrennen. Ik wil de waarheid! Ik wou dat ik het allemaal aan kon.

Maar ik kan het niet aan, ik heb hulp nodig. Moet ik me nu juist afsluiten van het wielrennen of moet ik juist de confrontatie aan gaan. Kan iemand het mij vertellen. Weglopen is nooit goed, maar ik wil het zo graag. Weg van al die fietsen! Ik heb het geprobeerd vanmiddag, ik ben weggerend! Maar weet je wat de ellende is? Nederland is een fietsland. Je ontkomt er niet aan buiten! En ik zag ze nog gewoon fietsen hoor. De bikkels in hun shirtjes van professionele wielerploegen. Blijkbaar gebruiken ze zelf ook! Misschien gebruikt iedereen en ben ik de enige die dat niet doet. Ik word helemaal krankzinnig!

Er moet toch iets zijn dat mij weer tot rust gaat brengen. Iets dat mij verder gaat helpen. Misschien moet ik me gewoon als een wielrenner gedragen en toegeven. Zij werden er blijkbaar gelukkig van en konden er mee leven. Oh my god, ik ben echt verloren. Ik ga een bloedtransfusie doen! Ik tap zo gewoon 750 ml bloed af en injecteer nieuw bloed in me. Het beste bloed dat ik me op dit moment kan wensen en dat me zeker gaat helpen bij het verwerken! Vin rouge......