Wat een dag. Ik werd vanochtend wakker en nog voor ik ook
nog maar een bak koffie had kunnen drinken stond ik op een begrafenis. Een
groot gapend zwart gat zag ik voor me. Hoe onverwachts de begrafenis kwam zag
ik aan dat de schep nog naast het graf lag. Een mooi oranje blauw gekleurde
schep met de sierlijke letters erop: made by the Rabobank. Het verbaasd me toch
hoe snel ze zo’n graf gegraven kunnen hebben. Voorzichtig tuur ik over het
randje en schrik me een hoedje. Er liggen al lijken in. Ik herken Rasmussen,
Lotz, Leipheimer, Dekker & Dekker, Boogerd, Freire, Leipheimer en oh kijk
daar ligt zelfs Breukink. En dan dringt het lugubere tot me door. Rababank
heeft zijn eigen familiegraf open gemaakt om zichzelf erbij te begraven.
Iets anders kan ik er niet van maken. De leiding van de
Rabobank heeft sinds vorig week woensdagavond voor de spiegel gestaan en heeft
na ruim een week durven ze zichzelf nog steeds niet recht in de ogen te kijken.
Na al die jaren is het ineens door gedrongen, het was helemaal niet normaal wat we deden. Het was alles
behalve normaal. Het was alles waar we eigenlijk niet voor staan. Na jaren
misbruik moeten concluderen dat het fout was is zwaar. Te zwaar. Vandaag heeft
de Rabobank zelfmoord gepleegd toen ze zichzelf recht in ogen keek voor de
spiegel.
Vandaag verklaart de Bank dat het USADA rapport de druppel
was, maar ik denk meer dat het een eye-opener was. Ze lazen het als een
angstaanjagend filmscript en realiseerde ineens dat het waar was. En dat zij
deel uitmaakte van dit script. Sterker nog deelnamen aan het script. Het
angstzweet moet ze zijn uitgebroken. Ineens kletterde ze van de roze wolk af,
ineens was de drugs uitgewerkt en was daar die keiharde kater. Wij zijn de
shit! En de shit zit door de hele wielerwereld heen. Van verzorger tot UCI
voorzitter, van wielrenner tot dopingcontroleur. Het wereldje draagt de geur
van onbetrouwbaarheid met zich mee. En de Bank stinkt net zo hard.
De afgelopen week hebben ze alles geprobeerd. Groene zeep,
flessen parfum, staalborstel. Maar niks werkte. De geur bleef erop zitten en was
ondragelijk en weerzinwekkend. Langzaam drong het door: het is onze eigen geur.
Er was maar één uitweg voor de Bank, deze zelfmoord.
Deze zelfmoord is niet alleen een schuldbekentenis, het is
meer dan dat. Natuurlijk gaat blijken dat dopinggebruik ook binnen de Raboploeg
normaal was. En de Bank wist het. Maar een handige jurist en marketingman weet
dan nog wel een verhaal te breien waardoor de Rabobank onder zijn financiële verplichtingen
uit kan. Maar dat gebeurd niet. De Rabobank geeft in zijn statement aan dat de
wielerwereld ziek tot op het bot is. En zij hebben jarenlang er van uit
gemaakt. Ze schamen zich hiervoor. Ze willen niet meer. Ze kunnen zichzelf niet
meer in de ogen kijken. Niet eens zo zeer de buitenwereld. Nee zichzelf. En dus
stappen ze eruit. Maar laten wel een zak geld achter voor de wielerploeg. Ze
bekennen schuld, weten dat ze weg moeten, maar zorgen gelukkig nog wel voor de
gedupeerde.
Het siert de bank. Ze slaan niet om hun heen zoals veel
veroordeelde doen als laatste stuiptrekking.
Nee ze maken er eind aan. Eén schot, door het hoofd. Effectief, dodelijk
en treffend.
Vandaag worden ze begraven. Gelukkig met de kist dicht, want
het is geen schoon gezicht……
Geen opmerkingen:
Een reactie posten