Een minuut stilte,
vaak ter nagedachtenis van iemand, maar ook om stil te staan bij wat gebeurd
is. Afgelopen vrijdag deden we het massaal op de nationale dodenherdenking,
zaterdag klein bij de voetbal ter nagedachtenis van een overleden lid en
sponsor en vandaag groots in Italië tijdens de Giro d’Ítalie voor de vorig jaar
verongelukte wielrenner Wouter Weylandt. Elk op zijn eigen manier
indrukwekkend, elk met zijn eigen betekenis en elk met zijn eigen dubbele
lading. Zo ook de minuut voor Wouter Weylandt. Een minuut aan het begin van een
rit, die eindigt met een grote valpartij op hoge snelheid.
Het was de derde etappe in de Giro van 2011 dat Wouter
Weylandt in een afdeling met zijn pedaal bleef haken achter een muurtje en met
duizelingwekkende snelheid onderuit ging. Er was geen redden meer aan en
dankzij de sensatiezoekende RAI was het live op tv te zien hoe Wouter Weylandt
leegbloeden. Eens te meer werd duidelijk dat wielrennen een sport is waar de
dood in meerijdt. Er kwam veel kritiek op de organisatie, zeker over ritten die
nog moesten komen. Gelukkig werd er actie ondernomen en werden
levensgevaarlijke afdalingen, die nog moesten komen, aangepast of zelfs
geschrapt.
Het is het dilemma waar de sport altijd mee worstelt, de
veiligheid van de sporters en de aantrekkelijkheid van de sport. Er gaat zoveel
geld in de topsport om dat kijkcijfers bepalend zijn en alles daaraan
ondergeschikt is. Gelukkig is men in staat om bijvoorbeeld in de autosport de
veiligheid te verbeteren, maar in vele andere sporten is dit onmogelijk, zonder
de ziel van de sport aan te raken. Wielrenners zouden eigenlijk beschermende
kleding moeten dragen, vechtsporten zouden verboden moeten worden en medisch
toezicht zou onafhankelijk moeten worden.
De veiligheid en gezondheid van sporters zijn een rekbaar
begrip voor bestuurders, sponsoren en medische teams geworden. De grens wordt
opgezocht door simpelweg te wachten tot het fout gaat. De voorbeelden van
kerngezonde sporters die overleden aan een hartfalen zijn niet meer op één hand
te tellen de afgelopen tijd. Maar grondig onafhankelijk onderzoek hiernaar gebeurd eigenlijk niet,
want de sport houdt zijn deuren dicht. Iedereen weet dat doping en zware
overbelasting hieraan te grondslag ligt, maar niemand die het durft aan te
tonen. De miljardenindustrie van de sport laat dit namelijk niet toe.
Hoezeer ik ook sportliefhebber ben, toch vervloek ik deze
wereld waarin een mensenleven vele malen minder waard is dan een
reclamecampagne. Elk dodelijk ongeval leidt tot een kortstondig opleven van
menselijk normen in de sport, maar helaas verliest deze het weer snel van de
waanzin. Een waanzin, die vandaag mij weer duidelijk werd in het wielrennen bij
de Giro. De derde etappe begon met minuut stilte ter nagedachtenis van een
gevallen renner, maar eindigde met een flinke valpartij tijdens de massasprint.
Nu lijkt het misschien dat ik vooraan sta om met de vinger
te wijzen naar de sport zelf alsof zij de hoofdschuldigen zijn. Maar ik besef
dat ik naar mezelf moet wijzen als sportliefhebber. Want ben ik niet diegene
die elke minuut wielrennen op tv wil zien, ben ik niet diegene die een blogt
schrijft over een saai wielervoorjaar, ben ik niet diegene die smult als er
crashes zijn in de Formule 1, ben ik niet diegene die meer en beter verlangt
van de sport. Ben ik niet diegene die
doof is tijdens de minuut stilte……..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten