Fietsen met Theo Koomen

Vanochtend was het weer zo ver; een nieuwe etappe in mijn weg naar fitheid. Gister lekker gesjokt langs het kanaal met Evy op de oren, vandaag is het dus tijd om te lekker te gaan fietsen. Het idee is ontspannend, maar toch loopt het elke keer weer anders. Zodra ik die eerste andere fietsers zie wordt het toch een wedstrijd, want tja je blijft toch een mannetje hé. Je laat je niet voorbij fietsen, je moet jezelf bewijzen, je gaat tot het gaatje. In je hoofd heb je dat stemmetje dat zegt harder, verder, sneller, tot het gaatje. Ik was vandaag 100 meter onderweg toen ik de eerste fietser tegenkwam en dat stemmetje in mijn hoofd hoorde. En ineens had het stemmetje ook een naam: Theo Koomen. En elke wielerliefhebber weet nu dat ik elke vorm van realiteitszin kwijt ben.

Sport moet op de politieke agenda

Zo de komkommertijd is officieel  weer voorbij. De vakanties zijn hier weer voorbij en iedereen pakt zijn of haar leven weer op. En als ik mijn timeline op twitter en facebook mag geloven zijn de hangmoeders op schoolpleinen ook weer actief. Heerlijk om weer gewoon de vastigheden in het leven te kunnen oppakken.  De hele zondag, met of zonder kater is de enige variabele, turen naar Eredivisie Live om vervolgens om 19 uur met het bord op schoot het allemaal in samenvatting nog een keer te zien. En dan vertel ik maar niet hoe de andere zes dagen er uit kunnen zien. Ach eigenlijk veranderd er niet zo heel veel met afgelopen Sportzomer.

Op weg naar fitheid

Het is een jaarlijks terugkerend fenomeen met de jaarwisseling: de goede voornemens. Ik ga stoppen met roken, ik ga weer sporten en uiteraard de gouwe ouwe: dit jaar ga ik echt afvallen. Als goed Nederlands staatsburger kraam ik deze onzin vaak ook elk jaar wel uit, om vervolgens nog minimaal één fles champagne achterover te gooien zodat ik er de dag erna niks meer van weet. Aan het eind van het jaar kijk ik dan weer terug en denk ik het was toch bijna gelukt om die 20 kilo eraf te sporten. Bijna! Echt heel erg bijna. Bijna was ik elke dag gaan sporten, maar  toch weer mislukt. Goede reden om er weer flink op te proosten en weer een pakje weg te roken. Ach, zo gaat het bij velen toch.

Kinderarbeid voor de Spelen

Om de twee jaar is het een ware orgie van indrukwekkende sportprestaties tijdens de Olympische Spelen. De verhalen gaan dat er ook indrukwekkende orgies van hele andere orde plaats vinden in het Olympisch dorp, maar dat laten we maar aan de verbeelding over. Ik kan genieten van de prachtige, en soms indrukwekkende beelden, vol dramatiek en heroïek, van sporters die duizenden uren trainingsarbeid op dat ene bepalende moment proberen om te zetten in het ultieme resultaat. Het mooie aan de Spelen, vind ik ook, dat ik ook kijk naar sporten die ik normaal bijna nooit kijk of waar ik echt helemaal geen verstand van heb. Atletiek, zwemmen, judo en turnen zijn dé sporten tijdens 17 dagen Spelen, om vervolgens 1444 dagen in de Nederlandse vergetelheid te raken. Oneerlijk voor de sport(ers), maar ach het zijn de charmes van de spelen.