Het is een jaarlijks terugkerend fenomeen met de
jaarwisseling: de goede voornemens. Ik ga stoppen met roken, ik ga weer sporten
en uiteraard de gouwe ouwe: dit jaar ga ik echt afvallen. Als goed Nederlands
staatsburger kraam ik deze onzin vaak ook elk jaar wel uit, om vervolgens nog
minimaal één fles champagne achterover te gooien zodat ik er de dag erna niks
meer van weet. Aan het eind van het jaar kijk ik dan weer terug en denk ik het
was toch bijna gelukt om die 20 kilo eraf te sporten. Bijna! Echt heel erg
bijna. Bijna was ik elke dag gaan sporten, maar toch weer mislukt. Goede reden om er weer
flink op te proosten en weer een pakje weg te roken. Ach, zo gaat het bij velen
toch.
Ik heb serieus overwogen om bij het NOC-NSF een verzoek in te dienen
om wijn drinken als sport aan te merken en mezelf als eerste professional aan te
melden. Maar ja, ik hoorde “echte” sporters altijd over dat rust belangrijk was
en onderdeel van de sport is. Dat leek me bij mijn sport juist het minder leuke
gedeelte, dus zag ik er maar vanaf. Misschien moest ik dan maar eens echt gaan
overwegen om te gaan sporten. Had ik in het verleden niet in een vlaag van
nuchterheid eens gefietst of hardgelopen?
Nee dat moet ik me verbeeld hebben, dat kan niet anders. Maar wat deed
die mountainbike dan in de schuur en waarom stonden er van die dure hardloopschoenen
onder de kapstok? Zou ik dan misschien toch maar eens een keer heel stiekem als
niemand kijkt…….
Nog voordat ik de zin kon afmaken kreeg ik een zetje in de
rug, maar niet direct de goede kant op. Ontstoken amandelen en de ziekte van
Pfeiffer maken je niet echt fitter en zorgde er ook nog een keer voor dat ik
onder het mes moest. En zo ging ik op donderdag 28 juni onder narcose om mijn
amandelen te laten verwijderen. Een simpele, maar wel vervelende ingreep die
helaas een wat langere nasleep dan gewenst had. Ruim een week later dacht ik er
wel redelijke doorheen te zijn en weer aan normaal voedsel te kunnen denken,
maar helaas ging de wond weer open en stroomde het bloed overvloedig mijn keel
uit. Weer moest ik onder narcose en werd de wond weer netjes gedicht en kon het
herstel opnieuw beginnen. En zo was het zaterdag 21 juli dat ik voor het eerst
weer een bord normaal eten naar binnen heb gekregen. Uiteraard een reden om ’s
avonds met vrienden een feestje te bezoeken en de eerste biertjes weer te nuttigen..
Maar toch was ik deze weken redelijk wat kilo’s verloren,
maar had mijn conditie wel echt het absolute nulpunt bereikt. En dat was dan
toch het moment dat het allemaal samen viel, het was niet voor niets De Sportzomer. Zoals het zo mooi in sport heet was het momentum daar en greep ik
het. Ik trok mijn hardloopschoenen aan en begon met trainen samen met mijn mp3
vriendin Evy. En wat viel het tegen zeg. Hoe confronterend is het om te
beginnen met sporten. Simpele loopstukjes van 1 of 2 minuten, het leken al wel
complete marathons. En dan gewoon door de oordopjes blijven roepen dat je me in
27 lessen fit krijgt en 5 kilometer aaneen kan laten hardlopen. Gevoel voor
humor heeft ze wel mijn Belgische vriendin.
Maar ja die fiets stond er ook nog, misschien moest ik die
ook maar eens gaan gebruiken zeker met het mooie weer. En zo fietste ik eind
juli een rondje van 13,5 kilometer, maar misschien kan ik het beter in millimeters
opschrijven. Dan klinkt het net zo ver als dat het voelde. Leuk dat Bradley Wiggins
de Tour won, ik reed gewoon 13,5 kilometer en was nog kapotter dan Wiggins na
zijn tourzege. Ik weet niet waarom ,
maar ik ging door. En zoals Evy, mijn hardloopbitch, elke keer weer zegt ging
ik verder met mijn eigen grenzen te verleggen. En zo zat ik vanochtend weer op
de fiets om lekker een rondje te fietsen. Of beter gezegd zat ik vanochtend op
de fiets om ooit lekker te kunnen fietsen. Het stelt niet veel voor, maar het
rondje Apeldoorn- Hoog Buurlo- Hoog Soeren- Apeldoorn voelt voor mij hetzelfde
als een koninginnenrit in de Tour de France.
Het is nog een lange weg te gaan, maar ik ben onderweg. De
weg naar fitheid is gevonden, ingeslagen en wordt langzaam afgelegd. Het zal
uiteraard natuurlijk nog wel even duren voordat ik er ben, maar na ruim drie
weken gaf de weegschaal toch echt alweer 6 kilo minder aan. En zo zijn de goede voornemens voor dit jaar
wel eens realistisch. Gestopt met roken, aan het sporten en een paar kilo’s
afgevallen. Misschien wordt mijn voornemen voor volgend jaar wel de 8 km van de
midwintermarathon, maar denk dat ik daar eerst nog maar eens flink voor moet
proosten……
Geen opmerkingen:
Een reactie posten