Het zwarte gat

Weken lang heb ik het kunnen uitstellen, maar deze week ben ik er toch in gelazerd: het zwarte gat! Maandag voelde het al raar, maar goed, de laatste drie maanden is het wel vaker voorgekomen zo’n (on)rustige maandag. De Christenen hebben het op zondag, maar in de sportwereld is maandag toch vaak een rustdag. Het ging moeizaam en onwennig, maar die maandag was nog net handelbaar. Vandaag daarentegen is de hel losgebroken. Ik weet het gewoon niet meer. Ik kijk naar klassementen en uitslagen, maar wat heeft het voor een zin?? Ze zijn definitief, geen herkansingen meer, geen morgen gaat het gebeuren meer. Geen Tour meer, geen Vuelta, geen Olympische spelen en zelfs geen Paralympics meer. Niks. Leegte. Ik heb nog voor 157^e keer alles langs gezapt. Geen live sport! Hallo, het is 3 uur ‘s middags. Wat moet ik nu?

Maar wat was het een mooie zomer zeg! Drie maanden geleden begon het met het EK voetbal, die door alleen te noemen al te veel besproken is. Vervolgens gingen we zonder pauze door in de Tour de France. Het blijven drie magische weken, maar elk jaar komt iedereen tot dezelfde conclusie: er zijn vele andere mooiere koersen, maar volgend jaar zit ik er wel weer klaar voor in juli. Na de Britse hegemonie in de Tour konden we een paar dagen op adem komen voordat het sportorgasme in Londen begon. En wat was het mooi, lekker, uitdagend, sexy, spannend en om af te likken. Vat het op zoals u wilt, want ik weet zeker dat u gelijk heeft.

Een aaneenschakeling van sportieve hoogtepunten waren het in London. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. De historische oefening van Epke aan het rekstok met het kippenvel bezorgde commentaar van good-old Hans van Zetten erbij. De glimlach van onze nieuwe held Churandy  Martina. Het surfgoud van onze Texelse dude Dorian van Rijsselberghe.  De, ineens toch wel, bronzen mediale van local hero Teun Mulder. En dan vergeet ik bijna nog the golden girl, die sneller een baan zwemt dan ik haar achternaam uitspreek, Ranomi Kromowodojowidijowomidojojo. Maar episch waren de gouden medailles van Usain Bolt, Chris Hoy en Felix Sanchez. Verrassend waren de (hernieuwde) kennismakingen met handboogschieten, beachvolleybal, turnen, BMX, surfen en zeilen. En het zijn niet eens bovenstaande wat zo mooi maakte allemaal. Het was het drama, de locaties, de supporters, de historie en Mart Smeets die het maakte tot twee briljante weken.

Voor het grote publiek was toen de sportzomer voorbij, maar er kwam nog een toetje. En wat voor een toetje. Het beste bleef tot het laatst bewaard. Te beginnen met de ronde van Spanje, beter bekend als de Vuelta. Het had alles in zich wat het in zich kon hebben. Drie weken lang werd er gevochten voor de overwinningen. De titanenstrijd tussen El Pistelero,El Imbatido en El Purito was er één zoals je die verwacht met zulke bijnamen. Intens, heftig, explosief, maar vol schoonheid. Ik kan me geen Tour de France herinneren die zo groots en meeslepend was als deze Vuelta. Het enige wat miste, was elke avond een twee uur durende Avondetappe, om DeMart de pracht en praal van deze ronde de wereld in te laten oreren.

De slagroom op de taart, of de kers op de appelmoes, net wat u wilt, waren de paralympische spelen. Indrukwekkend, confronterend, inspirerend, ontroerend, bruisend, maar vooral fantastisch. De Olympische spelen organiseren is een prestatie van formaat, maar om een paralympische spelen met de grootsheid van de zogenaamde echte Spelen te organiseren doet echt voor meer dan 100% recht aan de slogan To inspire a generation. De sportprestaties op waarde schatten is  misschien soms lastig, maar dat er serieuze topsport werd bedreven was voor de hele wereld ineens duidelijk. Het was de verrassing van de zomer, ineens uit het verdom hoekje opgestaan en in elk geval mijn hart veroverd! En niet alleen de Blade Babe.

Maar ja daar zit je dan op dinsdagmiddag op de bank. Wat nu? Alsof de leegte nog niet groot genoeg is, is er vanavond ook nog voetbal. Het Nederlands eltal. Ik wil niet kijken, ik kan het niet meer. Ik heb het afgelopen vrijdag tegen de Turken geprobeerd. Het was het eten van een Raketje als toetje in een sterrenrestaurant. Volkomen misplaatst en gebrek aan elke vorm van smaak. 

Ik vrees dat ik het maar gewoon moet accepteren: ik zit in het gevreesde zwarte gat. Maar zoals zo vaak is er aan het eind de donkere tunnel een klein licht puntje. Het WK wielrennen……..