Beste Michael

Beste Michael,

Je was jarenlang Neerlands beste wielrenner; je was zelfs even de beste danser op het ijs, maar ik geloof dat het tijd wordt voor je laatste dansje. Het feest is toch echt bijna afgelopen. Ik hoor “dag vriendjes, dag vriendinnetjes” van Bassie en Adriaan uit de speakers komen, voor velen een bekend geluid aan het eind van een party.  Voordat je definitief het toneel gaat verlaten, lijkt het mij, dat we recht hebben op een afscheidsspeech. Zo’n één waardoor je met een knaller weggaat. Eéntje waar we nog jaren over napraten, want dat verdien je Michael.

Het sportjaar 2012

Het is weer december. Dat betekent dat sinterklaas weer weg is, de kerstboom weer flikkert in vele huizen, serieus request op het punt van beginnen staat, maar vooral dat de tijd van het terugkijken en lijstjes maken is aangebroken. Op 3fm is de song van het jaar, Ben Howard, al bekend gemaakt en dinsdag worden de sportprijzen op een groots gala uitgereikt. Ik kan natuurlijk niet achterblijven in dit geweld, dus ik zal mijn sportjaar 2012 aan u vertellen. En dan alleen hetgeen dat mij is bijgebleven, dus objectiviteit en compleetheid zal, zoals gebruikelijk, weer eens ver te zoeken zijn.

Er is niks veranderd in de wielersport

Het was weer een week met wat roering in de wielerwereld. De oude Rabobank werd omgedoopt in Blanco Cycling Project. Wij, Nederlanders, kregen een derde WorldTour ploeg door Argos en zijn daarmee hofleverancier in de WorldTour. Katoesja werd uit de WorldTour gezet, om voor alsnog onduidelijke redenen, maar onethisch gedrag lijkt de reden te zijn. Daarnaast werden er twee renners geschorst voor contact met de omstreden arts Ferrari. Op het eerste oog lijken het allemaal positieve ontwikkelingen. Wie echter iets verder kijkt ziet dat er nog steeds niks veranderd is in het wielrennen.

Slapeloze nachten

Het was misschien wel de reden dat ik vannacht echt moeite had om de slaap te vatten. Het waren slechts 10 minuten in de uitzending van Pauw en Witteman, maar het bleef maar bij mij doormalen.  Ik voelde me weer in de maling genomen. En uiteraard waren het Paul en Witteman die zich flauw en lafjes opstelde en vooral niet door vraagde. En hoe vreemd ook in deze week, heb ik het niet over het regeerakkoord. Ik zat gister klaar oor het verhaal van dopingzondaar Steven de Jongh. Ik hoopte op een verhaal over het hoe en waarom. Maar ik had het kunnen weten; het werd een teleurstelling. Allereerst omdat Pauw en Witteman geen enkel verstand van zaken hebben, maar ook omdat Steven de Jongh dezelfde rol speelde als in het peloton destijds: lekker meerijden maar nooit eens uitgesproken.

Zelfmoord van de Rabobank

Wat een dag. Ik werd vanochtend wakker en nog voor ik ook nog maar een bak koffie had kunnen drinken stond ik op een begrafenis. Een groot gapend zwart gat zag ik voor me. Hoe onverwachts de begrafenis kwam zag ik aan dat de schep nog naast het graf lag. Een mooi oranje blauw gekleurde schep met de sierlijke letters erop: made by the Rabobank. Het verbaasd me toch hoe snel ze zo’n graf gegraven kunnen hebben. Voorzichtig tuur ik over het randje en schrik me een hoedje. Er liggen al lijken in. Ik herken Rasmussen, Lotz, Leipheimer, Dekker & Dekker, Boogerd, Freire, Leipheimer en oh kijk daar ligt zelfs Breukink. En dan dringt het lugubere tot me door. Rababank heeft zijn eigen familiegraf open gemaakt om zichzelf erbij te begraven.

Hulpverlener gezocht

Het is binnen 24 uur een groter trauma geworden dan dat ik ooit had kunnen bevroeden.  Het voelt alsof de grond onder mijn voeten is weggeslagen. Ik wankel, ik probeer mijn evenwicht terug te vinden, maar ik blijf sterretjes zien. Ik grijp om me heen. Ik moet me toch ergens aan kunnen vasthouden, maar ik weet niet meer wat ik kan vertrouwen.  Niks is meer wat het lijkt en alles is voor opgezet.  Er is geen redden meer aan; ik val om. Met een harde dreun knal ik tegen de realiteit aan en verlies de strijd van het bewustzijn.  Uit het veld geslagen zie ik de wielergeschiedenis in een flits voorbij komen. En weg is ie! Weg is de complete geschiedenis! Ik weet niet meer waar ik vandaan kom, dus ook niet meer waar ik naar toe ga. Ik ben verloren.

De wereld staat in vuur

De wereld staat in vuur sinds gisteravond. De USADA publiceerde zijn rapport over het dopingverleden van  Armstrong en ineens is alles anders. Of beter gezegd ben ik in elk geval wakker geworden uit een droom. Want natuurlijk wist ik van zijn dopinggebruik en twijfelde ik hier niet aan. En natuurlijk was het hele peloton aan de EPO. Ik wist het allemaal, maar kon er prima mee leven. Het gebeurde namelijk allemaal achter de schermen en er was geen bewijs en veroordeling. Ik kon prima mijn hoofd in het zand steken en het negeren. Maar sinds gisteravond is er geen ontkomen meer aan. Het wielerpeloton, van in elk geval de laatste 20 jaar, is een groot dopingnetwerk en Lance Armstrong was zonder twijfel de Pablo Escobar van het peloton.