Het leven van een wielerfan is geen makkie

Komende zaterdag is het dan eindelijk weer zo ver. Dan begint het jaarlijkse hoogtepunt voor de wielerliefhebber: de Tour de France.  De echte wielerfans, zoals ikzelf, kijken er al weken halsreikend naar uit. Gelukkig werden de weken ervoor gevuld door het EK voetbal, waardoor het wachten minder lang voelde, ondanks de dramatische vroege uitschakeling van Oranje. VI oranje was dan ook niks meer dan een op maat naar het echte werk straks met Tour de Jour en vooral Gertje Jakobs. Het klinkt misschien alsof het drie fantastische weken gaan worden, maar ik kan u verzekeren het leven van wielerfan is geen makkie.

Niki Terpstra heerst als Napoleon

De week voor het begin van de Tour de France is traditioneel het Nederlands Kampioenschap wielrennen. Dit jaar was er een prachtig parcours uitgestippeld bij Kerkrade met 4 klimmetjes in een ronde van ruim 10 kilometer. Gecombineerd met een totale afstand van bijna 230 kilometer kon het niet anders dan een mooie kampioen opleveren. En wat werd het een mooi kampioenschap! Een gevecht tegen de elementen, maar eigenlijk was er maar één echt element vandaag. Vandaag zag ik een kanshebber voor Olympisch goud soleren naar de zege. Vandaag zag ik de man met de prachtige glimlach. Vandaag was Niki Terpstra mijn man!

Gesink is de Van Persie van het wielrennen

Met de afgang van “onze” jongens op het EK beginnen we vervroegd aan deel 2 van de sportzomer: de Tour de France. Niet dat deze nu ineens eerder van start gaat, maar het was gister toch wel symbolisch dat op het moment dat de voetballers het toneel verlieten via Schiphol, de andere oranje jongens gepresenteerd werden. Robben, Van Persie en Sneijder werden gewisseld voor Mollema, Kruijswijk en Gesink en Bert van Marwijk luistert van af nu naar de naam Erik Breukink. Maar verder veranderd er eigenlijk niet veel. Ook bij dit team zal het draaien om de ego’s, de wil om te winnen en de teamgeest. 

Hij probeerde het (niet eens) goed

Het hele EK probeer ik al een blog te schrijven, maar ik ben niet verder gekomen dan een blog over het verwerken van een nederlaag. Een blog die, leuk genoeg, wel heerlijke reacties heeft gekregen, met als hoogtepunt gisteravond een spontane aai over mijn bol van een klein mannetje dat de komende jaren nog niet eens kan lezen. Ik heb nagedacht om het zinnetje “Hij probeerde het wel goed” onderuit te halen en te weerleggen. Maar dat lukte me niet. Althans niet op de manier zoals ik het zou willen.

Het verwerken van een nederlaag

Het is nu 24 uur na de wedstrijd en langzaam kom ik weer tot leven. De teleurstelling, nee de pijn van de nederlaag is vermindert tot een niveau waar net mee te leven is.  Het beste medicijn is altijd de volgende wedstrijd en in dit geval is dat Spanje tegen Italië. Maar de genezing zal hopelijk komende woensdag komen, want dan moeten we toch echt gaan winnen van die Duitsers. En zoals zo vaak zijn de eerste 24 uur na het ontstaan van de wond het pijnlijkst. De nederlaag gister was pijnlijk en onnodig maar de echte pijn kwam de uren erna. Een nederlaag moet je verwerken, maar helaas zijn er velen die je deze rouwtijd niet gunnen of niet begrijpen.

Het verlangen door korfbal

Zachtjes tikt het regen tegen het raam als ik op mijn werk van achter mijn pc naar buiten zit te turen. Mijn gedachten gaan naar Frankrijk, zou het ook regenen op de Alp? Snel heb ik het antwoord gevonden als ik de webcam bekijk op de site opgevenisgeenoptie.nl: Het regent ook bij Alp D’huzes. Ik neem mijn spreekwoordelijke petje voor de helden af en ga thuis zeker kijken. Ondertussen zie ik op mijn timeline van twitter dat Gordon vanavond te gast is bij VI Oranje. Dussssss…. Dat hoef ik ook niet te kijken vanavond. Ik kijk op mijn bureau en zie een georganiseerd geheel wat doet vermoeden dat dit niet mijn bureau kan zijn. Maar deze maand is het nog echt die van mij, alleen liggen er geen stapels werk meer op. Eigenlijk ligt er helemaal geen werk meer op. Ik verveel me, maar gelukkig heb ik een nieuwe hobby en zoals u leest is dat bloggen. Ik open een word bestand en bedenk me waar ik eens over wil schrijven. Nee niet weer over wielrennen, dan maar het EK, maar ja door al die praatprogramma’s is dat eigenlijk ook al een uitgekauwd onderwerp. De olympische spelen zijn eigenlijk ook nog te ver weg. Pfff het valt niet mee om op zo’n natte herfstachtige woensdag in de tijd van de baas een zonnestraaltje op papier te toveren. Maar gelukkig komt er via whatsapp een uitdaging binnen op mijn iphone: schrijf een blog over korfbal….

Ik wens Nico Dijkshoorn een Alpe d'Huzes toe

Ik had hem hoog in het vaandel staan en kon altijd om hem lachen, maar sinds vanochtend zie ik hem toch anders; ik heb het over Nico Dijkshoorn. Op de maandagochtend bij Giel op 3FM of de woensdagavond bij DWDD genoot ik van zijn vlijmscherpe, humoristische en soms briljante gedichten. Maar vanochtend hoorde ik hem iets zeggen dat me direct deed verstommen. Het was alsof ik Hans Teeuwen een van zijn vele ik-ga-net-iets-te-ver grappen hoorde maken, het was alsof ik Geert Wilders over de Islam hoorde praten, het was teleurstellend. Nico Dijkshoorn vond het nodig om het prachtige evenement Alpes d’Huzes belachelijk te maken en de motivatie van alle deelnemers in twijfel te trekken.

Bureau Sport

Het wordt een zomer waar ik me als sportliefhebber de vingers bij af lik. We zijn nu begonnen met Roland Garros als opwarmer, maar vanaf volgende week begint het echt met het Europees Kampioenschap voetbal. Daarna volgen nog de Tour de France, Wimbledon en als groots slotstuk de Olympische spelen. Mocht je geen sportliefhebber zijn wordt het een zomer om de televisie uit te laten, want alles draait om de sport deze zomer. Niet alleen de sport zelf is te zien, er zal een meervoud aan programma’s over de sport te zien is. Van documentaires tot praatprogramma’s, ik heb er een dagtaak aan om alles te kunnen volgen. Op Nederland 3 is vanaf deze week op het tijdslot van De Wereld Draait Door zo’n programma te zien, namelijk Bureau Sport.