Het verwerken van een nederlaag

Het is nu 24 uur na de wedstrijd en langzaam kom ik weer tot leven. De teleurstelling, nee de pijn van de nederlaag is vermindert tot een niveau waar net mee te leven is.  Het beste medicijn is altijd de volgende wedstrijd en in dit geval is dat Spanje tegen Italië. Maar de genezing zal hopelijk komende woensdag komen, want dan moeten we toch echt gaan winnen van die Duitsers. En zoals zo vaak zijn de eerste 24 uur na het ontstaan van de wond het pijnlijkst. De nederlaag gister was pijnlijk en onnodig maar de echte pijn kwam de uren erna. Een nederlaag moet je verwerken, maar helaas zijn er velen die je deze rouwtijd niet gunnen of niet begrijpen.

Zo was ik vanmiddag op de verjaardag van mijn vader en ach ik weet het ook wel, op zijn leeftijd ga je dingen relativeren. Hij kwam gelijk met de vergelijking met 1988 toen we in de voorbereiding ook met 2-1 verloren van Bulgarije en de eerste poulewedstrijd op het EK ook met 1-0 verloren, maar uiteindelijk wel kampioen werden. Het is een vergelijking die je iedereen  nu hoort maken, maar ook een vergelijking die werkelijk waar geen hout snijdt. In 1988 verloren we namelijk van de latere groepswinnaar en finalist. Dus een ieder die beweert dat we ons aan ’88 moeten vasthouden denkt ook dat Denemarken de poule gaat winnen en zelfs de finale gaat halen. Zelfs de meest grote voetbal no-know weet dat dit niet reëel is.

Maar het meest irritant zijn toch wel de vrouwen. Deze weten zich totaal geen raad met emoties die bij voetbal horen. Ze snappen niet dat wij mannen ons één voelen tijdens een wedstrijd van het Nederlands elftal op een eindtoernooi. Ze snappen niets van het landsbelang, ach eigenlijk snappen ze niks van voetbal. Ze vinden het zo gezellig om met zijn allen voetbal te kijken en het liefst zien ze niks van de wedstrijd maar kwekken ze voordurend op een te hard volume over de meest niet boeiende onderwerpen.

Maar het ergst zijn ze na een nederlaag. Ze snappen niks van de pijn, het verdriet, de teleurstelling. Zo had ik gister al binnen no time een berichtje via whatsapp dat er veel ergere dingen zijn en dat het pas de eerste wedstrijd is. Het zijn woorden die de wond nog groter maken. Er is niks erger dan relativerende woorden van iemand die de emoties niet kent en begrijpt. Ze hebben toch hun best gedaan is wel de meest dodelijke. Het betekent namelijk dat het niet aan de inzet lag, maar dat ze gewoon niet goed genoeg zijn. En als we iets niet willen horen is dat onze jongens niet goed genoeg zijn. Want als zij niet goed genoeg zijn, zijn wij dat ook niet.

Na een nederlaag hebben we gewoon even tijd en ruimte voor ons zelf hebben. Dus vrouwen luister even goed, voor het geval we weer ooit mochten verliezen. Laat je man in zijn waarde, ga vooral niet tegen hem praten, gewoon je mond houden. Vraag na de wedstrijd of hij nog een biertje wilt, maar wacht niet op het antwoord. Loop gewoon naar de koelkast en pak dat biertje voor hem. Als langs hem heen loopt geef hem dan een kleine aai over de bol, geen knuffel of iets ander, gewoon een lief klein aaitje over zijn bol. Maak vervolgens wat lekkers voor hem klaar, een blokje kaas of een wat lekkere bitterballetjes. Jullie hebben je chocolade, wij hebben bier en borrelfood. Praat vooral niet tegen hem en ga al helemaal niet voorstellen om dan maar een filmpje ofzo te gaan kijken. Kijken naar de afstandbediening kan al een explosie van nare woorden te weeg brengen. Laat de man de gifbeker leegdrinken met alle nabeschouwingen die er zijn. Hij heeft  het nodig in de verwerking van het verdriet.  Blijf ook niet langer op dan normaal, ga lekker naar bed, want aan hem zul je niks hebben deze avond. Voordat je naar bed gaat schenk nog lekker een biertje voor hem in. Geef hem een kus op zijn voorhoofd en vertel dat je naar bed ga. Verwacht geen reactie, dat zit er niet in.

Ach het zal wel weer niet begrepen worden. Wat ik overigens ook niet begrijp is dat ik nog vrijgezel ben…..