Bubba; The selfmade man

Eén van de grootste sporten in de wereld en vanaf 2016 zelfs weer Olympisch: Golf. In Nederland door velen beoefend, maar als professionele wedstrijdsport eigenlijk niet serieus genomen. Maar toch heeft de sport grote iconen en zelfs de eerste sportmiljardair voortgebracht, namelijk Tiger Woods. Namen als Jack Nicklaus, Colin Montgomerie, Seve Ballesteros en Nick Faldo worden internationaal met veel respect uitgesproken, maar zoals bij vele sporten geldt, als we er als Nederland niet goed in zijn dan kijken we niet.

En ach ik begrijp al die mensen die Golf geen kijksport vinden ook wel. Er zit weinig actie in, het duurt eindeloos lang en het lijkt allemaal zo simpel. Maar toch heeft de sport mij weten te pakken. Maar goed, zoals eerder gezegd ben ik misschien niet de juiste maatstaaf. Maar ik heb afgelopen paasweekend wel genoten van The Masters. Eén van de 4 majors, naast de U.S. Open, Brits Open en de PGA Championship. Een toernooi vol traditie, met het Groene jasje als hoofdprijs, de caddy’s die verplicht in witte overals lopen, een baan die altijd in top conditie is en vooral een uitzinnig publiek.

Een publiek dat het op waarde weet te schatten. Dat respect heeft voor de sporters, oog heeft voor de heroïek van de sport(ers) en traditie hoog in het vaandel heeft staan. Noem mij een ander evenement waar je ’s ochtends bij binnenkomst je stoeltje aan de rand van de green van de laatste hole kan neerzetten en niemand anders gaat er op zitten, terwijl je zelf eerst op andere holes gaat kijken. Een publiek dat muisstil is als een golfer moet slaan, maar uit zijn dak gaat na een prachtslag. Een publiek dat zijn eigen held herkent en erkent.

Afgelopen weekend kwam er weer nieuwe held bij op de Augusta national golf club. Niet de bekende namen McIlroy, Donald of Woods schitterde, nee de show was voor een Zuid Afrikaan en selfmade men uit Amerika. De Zuid Afrikaan Louis Oosthuizen schreef geschiedenis op de par 5 hole 2 met zijn albatros, maar alle eer ging uiteindelijk naar Bubba Watson. Een vreemde eend in de bijt, maar zijn dat niet de boeiendste. Een man met een eigen verhaal; dat van een winnaar.

Hij werd op 5 november 1978 geboren in Bagdad, weliswaar niet de hoofdstad van Irak, maar in de staat Florida. Bij zijn geboorte kan zijn vader maar één ding gedacht hebben: dit is een Bubba. Doorliep keurig de College en speelde Golf voor de University van Georgia. Is één van de weinige linkshandige in de golfwereld, maar bovenal is hij een selfmade man. Hij heeft nog nooit een golfles gevolgd, kijkt geen beelden terug om er beter van te worden en wil geen coach. Als ik niet goed genoeg ben, dan is dat maar zo, is zijn redenatie.

In 2010 won hij zijn 1^e toernooi op de PGA tour en barstte in tranen uit. Zijn vader vocht tegen kanker en deze overwinning was speciaal voor zijn vader. Tijdens zijn overwinningsspeech kon hij geen woord uitbrengen en moest zijn vriendin zijn speech houden. Sindsdien slaat hij elke bal af met een roze driver, als symbool voor de strijd tegen kanker. Voor elke drive langer dan 300 yards, doneren sponsoren een bedrag aan het kankeronderzoek.

En afgelopen week kwam daar weer een verhaal bij. Zijn vrouw beviel van hun eerste kind en Bubba wilde daarvan genieten. The Masters kwamen er weliswaar aan, maar zijn kind vond hij belangrijker. Hij wou op woensdag op het allerlaatste moment pas afreizen naar Augusta. Maar zijn vrouw stak daar een stokje voor. Niks daarvan jij blijft in je eigen ritme en zo werd Bubba begin van de week door de vrouw des huizes de deur uitgeschopt en ging hij naar de Masters.

En wat een zegetocht werd dat. Op de laatste dag samen met Louis Oosthuizen in 1 flight en onverschrokken sloeg hij zich door de 18 holes heen. Met enkele prachtige safety’s vanuit onmogelijk posities stond hij om 1 uur s nachts, Nederlandse tijd, gelijk met Louis Oosthuizen op -10. Een play-off volgde en wat voor één. De eerste sudden death was de 18^e hole, met voor beide kans op de overwinning, maar beide miste ze hun kans. Dan de 10^e hole als 2^e sudden death hole, een op het oog niet te moelijke hole. Bubba mag als eerste afslaan en de bal verdwijnt rechts tussen de bomen. Mission impossible dacht iedereen, maar het bleek anders. Met de mooiste safety in jaren sloeg hij de  bal vlakbij de hole. Een bal met een onmogelijk effect op een onmogelijk moment. Maar hij deed het en hij overwon.

Om vervolgens in huilen uit te barsten, eerst in de armen van zijn caddy en daarna in de armen van zijn moeder. De selfmade man had het helemaal zelf gedaan en was daar zielsgelukkig mee. En wij mochten meegenieten van deze prachtige emotie. Hoezo een saaie sport? Ik heb afgelopen Pasen genoten van prachtige sport tot diep in de nacht. En van een man die zichzelf alles aanleerden en daarmee een nieuwe held werd. En zoals Sportmeneer al eens een twitterde: Als ik een hond neem, noem ik hem Bubba……