In mijn vorige blog over darten gaf ik aan dat een sport
gezond hoort te zijn. En binnen 24 uur wordt ik geconfronteerd met een
nieuwsbericht wat het tegendeel bewijst. Een beangstigend moment op een sportveld
wat we de laatste jaren te veel hebben gezien; een hartfalen bij een sporter in
topvorm.
Internet zal weer vol staan met filmpjes over dit incident
waar een speler van Livorno in elkaar zakt na een hartaanval. Ik heb ze niet
gezien en ik hoef ze ook niet te zien. Zo ben ik ook blij dat ik het
ineenzakken van Muamba tijdens Tottenham Hotspurs en Bolton Wonderes niet gezien
hebt. De beelden van Marc-Vivien Foe staan nog te vers in mijn geheugen en dat
was in 2003, maar na 9 jaar nog steeds niet vergeten. Om nog maar te zwijgen
over de schandalige beelden van de RAI tijdens de Giro van de val van Wouter
Weylandt. Ik wordt er weer misselijk van.
Dramatische beelden van een gebeurtenis die in het normale
leven ook dagelijks gebeuren. Maar toch lijken ze in de sportwereld nog meer
indruk te maken. Allereerst omdat het gebeurd bij een persoon die vele kennen
en zelfs bewonderen. Maar ik denk dat het juist het contrast dat een gezonde
afgetrainde sporter tijdens een sportwedstrijd in elkaar zakt aan een
lichamelijk falen een ieder angstig maakt. Als een goed getrainde, medisch
begeleide, sporter het al gebeurd, komt het ineens dichtbij en zichtbaar.
Blessures en verwondingen horen bij de sport, dat weet
iedereen en accepteert iedereen. Maar de dood hoort er helaas ook bij, maar
daar willen we niet bij stil staan. Autosport, wielrennen en alle andere dare
devil sport zullen nooit magere hein als deelnemer kunnen uitsluiten. Gek
genoeg maakt het misschien de sport juist wel groter, althans de helden in de
sport.
Grote sporters zijn verloren gegaan door hun sport. De
autosport heeft misschien wel zijn meeste helden verloren, denk alleen maar aan
Ayrton Senna en Giles Villeneuves. Zeker de dood van Senna, en van Ratzenberger
tijdens de zelfde Grand Prix, staan mij nog bij. Maar toch is dat het vreemde
aan de mens, je blijft de sport gewoon volgen en bewonderen.
Het versterkt het juist misschien wel. Van de week kwam ik
toevallig bij een nieuwsbericht over de dood van Fabio Cassartelli, de
wielrenner die verongelukte tijdens de Tour de France in 1995. De beelden en de
gevoelens kwamen naar boven. Dusdanig dat ik er een blog over heb geschreven en
van plan was vanavond te posten. Maar ik moet er nu even niet aandenken. Het is
zo onlogisch de dood in de sport.
Sporten hoort gezond zijn, sporters horen een
voorbeeldfunctie te hebben. En dus niet in elk te zakken op een voetbalveld, dat
tart elke vorm van logica. Voor vele vormt sport het hart van hun leven en
vandaag heeft er weer een hart het begeven….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten