Iedereen kent ze, dramatische gebeurtenissen die op je
netvlies blijven staan. Je weet nog precies waar je was en wat je voelde. De
vuurwerkramp in Enschede, de vliegtuigcrash
in de Bijlmer, ze zullen een ieder altijd
bij blijven. In de sport is de dood van Fabio Cassartelli , winnaar van olympisch tijdens de spelen in 1992, zo’n gebeurtenis voor
mij.
Het was een dinsdagmiddag met typisch Nederlands zomerweer,
namelijk regen. Uitermate vervelend als je zomervakantie hebt, maar ook de
ideale gelegenheid om voor de tv te zitten en te genieten van een mooie Pyreneeënrit
in de Tour de France. Drie mooie cols die Indurain naar zijn 5e tourzege
op rij zouden moeten leiden. Als 1e de Col D’Aspet, gevolgd door de
Col de Munte en als laatste de Col du Portillion. De koninginnerit van de tour
en Virenque schreeuwde al weken lang: dit word mijn etappe. Ik zat er helemaal
klaar voor en werd getuige van horror rit.
De afdeling van de Col D’Aspet stond bekend als een
gevaarlijke door steile stukken, scherpe bochten en slecht asfalt. Vol angst,
maar met een noodvaart reden de renners naar beneden en hun angst werd
waarheid. Een valpartij midden in een grote groep, twee renners vallen het diepe
ravijn in en komen er met diverse botbreuken nog redelijk genadig van af. Maar
ik werd gelijk al gegrepen door die Motorola die daar roerloos op de grond lag,
in de foetushouding. Renners konden hem moet moeite ontwijken en volgens mij
hebben een enkele hem nog geraakt zelfs. Mijn adem letterlijk inhoudend kijk ik
naar het scherm en langzaam dringt het door: Daar ligt een renner in een plas
met bloed. Dit kan niet waar zijn. Dit mag niet waar zijn. Sta op!!! Beweeg!!
Maar eigenlijk weet ik het al, ik kijk naar levenloze renner.
En de koers gaat gewoon door, bijna alsof er niks gebeurd
is. Virenque is, zoals hij beloofd had, vol in de aanval. En dan komt het
nieuws: Fabio Cassartelli is overleden. Een gevoel van reddeloosheid maakt zich
ook over mij meester. Met een enorme brok in mijn keel kijk ik naar de TV. Kijk
ik naar wielercircus, dat zich geen raad weet met de situatie. Smeets en De Neel wisten er in het commentaar
geen raad mee, de koersdirectie wist er geen raad, ploegleiders wisten er geen
raad mee. En Virenque vierde onwetend, maar daar gaan andere verhalen over,
zijn feestje met het franse publiek. Hij excelleerde op een gifzwarte dag solo
naar de overwinning.
Ik herinneren me de beelden nog van Chiapucci die tijdens de
race het slechte nieuws te horen krijgt, ik hoor de stem van Erik Breukink nog
verschieten als hij over de streep het drama verneemt. Maar ik krijg nog
kippenvel als ik denk aan de dag erna, de geneutraliseerde etappe, die in
wandeltempo werd verreden. En die ik van start tot finish met kippenvel heb
gekeken. Mijn deel van het eerbetoon die dag aan Cassartelli.
En terwijl ik dit alles schrijf zie ik op internet de
beelden terug van de bewuste dag. De brok is terug in mijn keel en een doodse stilte is weer op zijn plaats……..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten