Ouders laat uw zoon voetballen

Daar sta ik dan op woensdagmiddag langs het voetbalveld te kijken naar kleine mannetjes die hun eerste stappen zetten op het voetbalveld. Vol enthousiasme rennen ze als kippen zonder kop achter de bal aan. Vol plezier met je vriendjes dartelen door de wei van het sportcomplex. Langs de kant trotse ouders met fototoestellen genietend van deze jeugdige spelvreugde.

En ik droom weg naar vroeger toen ik ook zo’n klein manneke was.
Met een veels te grote voetbaltas de trap af lopen van Sportpark Ordenbos waar mijn voetbalvriendjes stonden te wachten tot we er allemaal waren. Het hoogtepunt van de week was het de zaterdagochtend. De velden waren nog zeiknat, om half 8 al verzamelen op het clubhuis, ach dat maakte niet uit, we waren met zijn allen. Het bekertje ranja na de wedstrijd of heel af en toe patatjes na de wedstrijd in de kantine. Om ons heen kijkend naar al die grote jongens en mannen en ‘s middags op de tribune kijken naar de helden van het eerste elftal. Althans dat deden we 3 minuten, daarna met zijn alle ergens zelf gaan voetballen. En doen alsof we zelf de helden waren. Ik was Dennis Bergkamp, een ander Marco van Basten of Romario. Ach wat konden we toen nog genieten van alleen een voetbal.

De voetbalclub zat aan de andere kant van Apeldoorn, maar toch zaten er een hoop kinderen vanuit De Maten op de club. Toen we klein waren reden onze ouders in toerbeurt ons naar de club. Maar later fietsen we in groepjes naar het Ordenbos. Het hoorde erbij, het creëerde een band. En onderweg was er ook tijd voor kattenkwaad. Langzaam werden we groot op de club. Kleine ventjes werden pubers, maar de liefde voor de bal bleef. Alleen werden de zaken om het veld belangrijker en leuker,

De grappen onder de douche; wie kent ze niet, alle streken die we uithaalde met shampooflessen, oneindig! Maar ook het stiekem roken in het bos op het middenterrein van het Ordenbos, de eerste biertjes in de kantine, de eerste meisjes langs de kant van het veld. Het ontstaan van vriendenelftallen, met alle bijbehorende herinneringen. De wedstrijden werden bijzaak. De derde helft werd steeds leuker en langer. En als de kantine dicht ging, fietsten we maar richting de stad; ergens een broodje shoarma eten. En ach, nu we er toch zijn, laten we er nog eentje ergens drinken. En vervolgens vraag je om 4 uur ’s nacht jezelf af waar je je sporttas ook al weer gelaten had.

En op deze woensdagmiddag zie ik al die ouders hun kind vol enthousiasme toeschreeuwen langs het veld. Dan denk ik bravo ouders, dit mogen jullie kinderen inderdaad niet missen. Ik wou dat ik weer 8 jaar oud was……