Iedere voetballiefhebber in de wereld kijkt er naar uit; de
clashes tussen Barcelona en Real Madrid. Zo ook vanavond, maar liefst 400
miljoen kijkers wereldwijd keken naar El Clasico. Een wedstrijd die zijn naam
keer op keer eer aandoet. Iedereen vergeet de economische crisis, het mislukken
van het catshuisoverleg of welke andere beslommering dan ook.
Het is de botsing tussen de twee best voetballende ploegen
van het moment en zelfs van de laatste jaren. Het is de strijd tussen de
wonderkinderen Messi en Ronaldo. Het tactische gevecht tussen Guardiola en
Mourinho. De oorlog tussen de Catalanen en de Koninklijke. En hierdoor een
genot om naar te kijken.
Iedereen heeft zijn voorkeur, bijna niemand is onpartijdig. Of
je bent voor het voetbal van Barcelona, met de beste voetballer ooit: Messi.
Voetbal dat gebaseerd is op de Nederlandse school en overgebracht door Johan
Cruijff. De club waar vele Nederlandse voetballers groot zijn geworden.
Of je bent voor Real Madrid, met hun maagdelijke witte
shirt. Of moet ik zeggen slagerjas wit, want met spelers als Sergio Ramos en
Pepe en een coach als Mourinho, denk je altijd dat ze onder het bloed weer van
het veld komen. Alleen oog hebben voor het resultaat, ten koste van alles.
Beide zijn kunstvormen waar je van kan houden. Maar mijn
voorkeur mag duidelijk zijn, ik kies voor voetbal. Ik kies voor Messi, Iniesta
en Xavi. Maar juist door de
tegenstellingen tussen de twee ploegen worden deze wedstrijden mooi. Stadions
puilen uit en worden tot een kolkende arena waarin de beste gladiatoren een
strijd uitvechten. Een strijd op leven en dood, een strijd op het hoogste
niveau.
Vorig jaar was Barcalona de winnaar in deze onderlinge strijd. Ze vonden de strijd in de competitie en ze wonnen de strijd in de champions league. Real Madrid moest het doen met een overwinning in de spaanse bekerfinale, een troostprijs in vergelijking met de successen van Barca. Het waren duels op de scherpst van de snede, zoals in als buiten het veld. Het voetbal was niet altijd even oogstrelend, maar de passie droop er van af.
Vanavond zaten er weer 90.000 liefhebbers in het stadion. De
titel van Spanje stond op het spel, maar vooral de eer. De opkomst was indrukwekkend.
En ik zat er klaar voor. Maar zoals zo vaak kunnen verwachtingen niet waar
gemaakt worden. In de eerste helft hielden de teams elkaar in een wurggreep. Een
misser van Valdes zorgde ervoor dat Khadira in de 17e minuut de
Koninklijke op voorsprong konden zetten. Tot de 70e minuut leek Real eindelijk de sleutel tot succes gevonden te hebben en wisten ze Barcalona te neutraliseren. Maar toen wist Barca eindelijk de verdediging open te spelen en scoorde Alexis de 1-1. Twee hele minuten lang dacht ik dat ze nu over real heen zouden walsen, maar toen was daar Ronaldo. In een counter zette deze arrogante huilebalk Real Madrid op een beslissende 1-2.
Hiermee is de hegemonie van Barcelona doorbroken en blijken ze ook gewoon mensen van vlees en bloed. Mourinho en Ronaldo hebben eindelijk een echte prijs met het kampioenschap van Spanje.
Wat zou het toch mooi zijn als we er dit jaar nog één
krijgen, namelijk de finale van de Chanmpions league. Ik heb hem vast genoteerd
in mijn agenda: zaterdag 19 mei. En daar gaat niks tussen komen….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten