Afgelopen zondag won Iglinksy Luik-Bastenaken-Luik in een
mooi één tegen één gevecht met Nibali in de laatste kilometers. Hiermee kwam er
een eind aan het eerste deel van het seizoen, het voorjaar. Een voorjaar met
mooie winnaars bij mooie koersen. Maar erg sprankelend vond ik het niet, het
nieuwe wielrennen van Maarten Ducrot was niet te zien. En dat gold ook voor de
Nederlanders, behalve als je aan scorebordjournalistiek doet. Uitslagen werden
er wel misschien nog wel gereden, maar erg overtuigend was het allemaal niet.
De koersen kenmerkten zich veelal door wachten, wachten en
nog eens wachten. Op Tom Boonen na was er geen duidelijk overwicht van een
bepaalde renner of team. Op zich een mooie ontwikkeling, want het komt de sport
in de breedte ten goede. Het werkte echter verlammend op het peloton, niemand
durfde aan te vallen, bang om op het eind te kort te komen. Dat de toppers dit
doen is verklaarbaar, maar blijkbaar waren de renners uit de tweede lijn ook
niet bij machten.
De oorzaak van deze ontwikkelen komt misschien wel door een
nog mooiere ontwikkeling: het schoon worden voor de sport. Niemand is bij
machte om het verschil te maken, terwijl in het verleden de renners erin
vlogen. Diezelfde renners werden later dikwijls positief bevonden, wat hun
prestaties verklaarde. Het besef van dat het anders moest is blijkbaar ook
doorgedrongen bij de gebroeders Schleck, Gilbert en een hoop Spaanse
renners. Nou is het te hopen dat de
tegenvallende resultaten geen ommekeer in deze mooie ontwikkeling gaan brengen.
Gelukkig waren er ook uitzonderingen op een redelijk saai
voorseizoen. Hierbij verdiend een Fries een grootse eervolle vermelding. Zijn
aanvallende manier van koersen werd al alom gerespecteerd, maar vaak was het
net niet en werd hij 10 km voor het einde bedankt voor de moeite. Maar dit jaar
stond daar ineens een goed afgetrainde Lieuwe Westra op in de rittenkoers naar
de zon, Parijs-Nice. In deze rit viel hij wederom aan en tot ieders verbazing
deed hij dit bergop in de laatste col van de koninginnenrit van deze
toonaangevende koers. Cunego, Leipheimer, Wiggins, Wiggins en Voeckler reed hij
uit het wiel en won de etappe. In een zinderde slotetappe tegen de klok kwam
hij in de tweestrijd met Wiggins 6 tellen tekort om de eindoverwinning op te
eisen. Maar ik neem mijn petje af voor deze prachtfries
Een andere openbaring was een relatief nieuwe koers in Italië,
de Strade Bianchi. Dit jaar was de 6e editie van deze werkelijk
pracht koers. 190 kilometer door de mooie omgeving van Toscane in het midden van
Italië. Een decor voor een heroïsche strijd met vele kleine klimmetjes, maar
vooral ook de 70 kilometer over onverharde zand- en grindpaden. De finish is in
het wonderschone Siena, waar men via de nostalgisch ogende straatjes finishen
op het Piazza del Campo. Een koers die het verdient om de World Tour status te
krijgen en daarmee live uitgezonden te worden. Al is het alleen maar om de
lentekriebels weer te voelen..Het was een voorjaar met weinig hoogtepunten, die me doen vrezen voor de grote rondes later dit jaar. Hopelijk zit ik er helemaal naast…….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten