Supporters; afspiegeling van de maatschappij

Het werd vanavond maar weer bevestigd bij de wedstrijd PSV-AZ door vele toeschouwers: scheidsrechters hebben 1 ding gemeen, het beroep van hun moeder. Statistisch zou het onmogelijk moeten zijn, maar blijkbaar hebben ze allemaal een moeder die werkt in de prostitutie. Verbazingwekkend hieraan is vooral de rijkdom van deze supporters. Een seizoenskaart is al niet goedkoop, vele moeten ook nog een gezin onderhouden, maar toch nog zoveel geld overhebben om al deze dames van lichte zeden te bezoeken om aan dit opzienbarende feit te komen.

 Het is een raar en onvoorspelbaar volk; supporters.  Ze  volgen hun club op de voet en zouden daardoor een genuanceerde blik op het team moeten hebben. Maar ze laten zich leven door de waan van de dag.  Ze kunnen voor een magische sfeer zorgen, maar kunnen een uur later een stadion compleet verbouwen. Het ene moment lopen ze hand in hand; het volgende moment vallen ze de politie aan, alsof het volksvijand nummer 1 is.

En helaas, het zijn dezelfde mensen die ik hierboven beschrijf. Gelukkig is niet iedereen die voor een mooie sfeer zorgt een hooligan. Helaas geldt het andersom wel. Wie voetbalwedstrijden bezoekt, weet dat vak 410 in de Arena zowel de sfeer als de ellende veroorzaakt. Die ziet ook in Utrecht een Bunnikside die De Galgenwaard in alle opzichte in vuur en vlam kan zetten. Net zoals in De Kuip de Noord zijde de aanstichters zijn van zowel een echte voetbalsfeer als vele rellen.

Daar ligt ook gelijk het dilemma voor de voetbalclubs. Het aanpakken van het tuig betekent vaak ook de hart uit de eigen supportersschare halen. Het is ook geen kleine minderheid, zoals men vaak bagatelliseert. Nee het zijn vakken vol mensen die elkaar opjutten. Deze mensen aanpakken op het moment dat het uit de hand loopt vereist echt de inzet van het leger. En helaas ben ik bang dat dit niet overdreven is.

Maar een andere oorzaak ligt in de maatschappij zelf, die ligt bij jou en mij. Neem als voorbeeld de spreekkoren, waarin ziektes en andere verwensingen op het veld neerdalen. We spreken er schande van, maar in het dagelijks leven doen we zelf niks anders. Woorden als kanker, tering, tyfus, homo en hoer hebben hun oorspronkelijke betekenis allang verloren. Het zijn betekenisloze woorden geworden, die passen in de huidige normen en waarden. We kijken steeds minder vaak in de spiegel en de schuld ligt altijd bij een ander.

Gelukkig zijn er sporten waarbij het nog wel kan, kijk naar het schaatsen en het wielrennen. Maar dit valt te verklaren, omdat men daar geen langdurige binding kan krijgen met een ploeg. Teams hebben sponsornamen die om de paar jaar wisselen, hebben geen vaste eigen speelplaats en daardoor te dynamisch voor de doorgaans geestelijk beperkte hooligan.

En laten we hier maar blij om zijn en morgen weer genieten van de vele toeschouwers bij de marathon van Rotterdam en de Amstel Gold Race.  En genieten hoe sporters en supporters elkaar weer naar grote hoogte stuwen…….