Beste Michael

Beste Michael,

Je was jarenlang Neerlands beste wielrenner; je was zelfs even de beste danser op het ijs, maar ik geloof dat het tijd wordt voor je laatste dansje. Het feest is toch echt bijna afgelopen. Ik hoor “dag vriendjes, dag vriendinnetjes” van Bassie en Adriaan uit de speakers komen, voor velen een bekend geluid aan het eind van een party.  Voordat je definitief het toneel gaat verlaten, lijkt het mij, dat we recht hebben op een afscheidsspeech. Zo’n één waardoor je met een knaller weggaat. Eéntje waar we nog jaren over napraten, want dat verdien je Michael.

Het sportjaar 2012

Het is weer december. Dat betekent dat sinterklaas weer weg is, de kerstboom weer flikkert in vele huizen, serieus request op het punt van beginnen staat, maar vooral dat de tijd van het terugkijken en lijstjes maken is aangebroken. Op 3fm is de song van het jaar, Ben Howard, al bekend gemaakt en dinsdag worden de sportprijzen op een groots gala uitgereikt. Ik kan natuurlijk niet achterblijven in dit geweld, dus ik zal mijn sportjaar 2012 aan u vertellen. En dan alleen hetgeen dat mij is bijgebleven, dus objectiviteit en compleetheid zal, zoals gebruikelijk, weer eens ver te zoeken zijn.

Er is niks veranderd in de wielersport

Het was weer een week met wat roering in de wielerwereld. De oude Rabobank werd omgedoopt in Blanco Cycling Project. Wij, Nederlanders, kregen een derde WorldTour ploeg door Argos en zijn daarmee hofleverancier in de WorldTour. Katoesja werd uit de WorldTour gezet, om voor alsnog onduidelijke redenen, maar onethisch gedrag lijkt de reden te zijn. Daarnaast werden er twee renners geschorst voor contact met de omstreden arts Ferrari. Op het eerste oog lijken het allemaal positieve ontwikkelingen. Wie echter iets verder kijkt ziet dat er nog steeds niks veranderd is in het wielrennen.

Slapeloze nachten

Het was misschien wel de reden dat ik vannacht echt moeite had om de slaap te vatten. Het waren slechts 10 minuten in de uitzending van Pauw en Witteman, maar het bleef maar bij mij doormalen.  Ik voelde me weer in de maling genomen. En uiteraard waren het Paul en Witteman die zich flauw en lafjes opstelde en vooral niet door vraagde. En hoe vreemd ook in deze week, heb ik het niet over het regeerakkoord. Ik zat gister klaar oor het verhaal van dopingzondaar Steven de Jongh. Ik hoopte op een verhaal over het hoe en waarom. Maar ik had het kunnen weten; het werd een teleurstelling. Allereerst omdat Pauw en Witteman geen enkel verstand van zaken hebben, maar ook omdat Steven de Jongh dezelfde rol speelde als in het peloton destijds: lekker meerijden maar nooit eens uitgesproken.

Zelfmoord van de Rabobank

Wat een dag. Ik werd vanochtend wakker en nog voor ik ook nog maar een bak koffie had kunnen drinken stond ik op een begrafenis. Een groot gapend zwart gat zag ik voor me. Hoe onverwachts de begrafenis kwam zag ik aan dat de schep nog naast het graf lag. Een mooi oranje blauw gekleurde schep met de sierlijke letters erop: made by the Rabobank. Het verbaasd me toch hoe snel ze zo’n graf gegraven kunnen hebben. Voorzichtig tuur ik over het randje en schrik me een hoedje. Er liggen al lijken in. Ik herken Rasmussen, Lotz, Leipheimer, Dekker & Dekker, Boogerd, Freire, Leipheimer en oh kijk daar ligt zelfs Breukink. En dan dringt het lugubere tot me door. Rababank heeft zijn eigen familiegraf open gemaakt om zichzelf erbij te begraven.

Hulpverlener gezocht

Het is binnen 24 uur een groter trauma geworden dan dat ik ooit had kunnen bevroeden.  Het voelt alsof de grond onder mijn voeten is weggeslagen. Ik wankel, ik probeer mijn evenwicht terug te vinden, maar ik blijf sterretjes zien. Ik grijp om me heen. Ik moet me toch ergens aan kunnen vasthouden, maar ik weet niet meer wat ik kan vertrouwen.  Niks is meer wat het lijkt en alles is voor opgezet.  Er is geen redden meer aan; ik val om. Met een harde dreun knal ik tegen de realiteit aan en verlies de strijd van het bewustzijn.  Uit het veld geslagen zie ik de wielergeschiedenis in een flits voorbij komen. En weg is ie! Weg is de complete geschiedenis! Ik weet niet meer waar ik vandaan kom, dus ook niet meer waar ik naar toe ga. Ik ben verloren.

De wereld staat in vuur

De wereld staat in vuur sinds gisteravond. De USADA publiceerde zijn rapport over het dopingverleden van  Armstrong en ineens is alles anders. Of beter gezegd ben ik in elk geval wakker geworden uit een droom. Want natuurlijk wist ik van zijn dopinggebruik en twijfelde ik hier niet aan. En natuurlijk was het hele peloton aan de EPO. Ik wist het allemaal, maar kon er prima mee leven. Het gebeurde namelijk allemaal achter de schermen en er was geen bewijs en veroordeling. Ik kon prima mijn hoofd in het zand steken en het negeren. Maar sinds gisteravond is er geen ontkomen meer aan. Het wielerpeloton, van in elk geval de laatste 20 jaar, is een groot dopingnetwerk en Lance Armstrong was zonder twijfel de Pablo Escobar van het peloton.

Open Brief aan Harold Knebel

Beste Harold Knebel,

Vanochtend tijdens mijn rondje hardlopen dwaalde mijn gedachte zoals zo vaak af naar het wielrennen. Maar dit keer niet naar de onmenselijke 32 km per uur gemiddeld op de Cauberg waarmee Gilbert het WK wielrennen besliste, nee ik droomde weg naar de komende teampresentatie van De Rabo wielerploeg voor volgend seizoen. In een soort visioen zag u daar staan vol zelfvertrouwen, passie en strijdlust. U was helemaal klaar met alle kritiek van de laatste jaren. Niet omdat u zich niet herkende in de kritiek, nee omdat u wou bewijzen dat het inderdaad anders kan. Uw boodschap was helder en vol aanvalslust, zoals we het allemaal zo graag willen. Omdat u vast belangrijker zaken aan u hoofd heeft dan het schrijven van deze speech heb ik hem vast voor u op papier gezet. Ik heb hem immers al gehoord.

Leo van Vliet; een uitstervend ras

Het kan niet anders dan dat Dan Brown zijn wenkbrauwen heeft gefronst afgelopen week vanuit de Verenigde Staten. Er was een opvolger voor zijn, inmiddels legendarische, boek de Da Vinci Code. Het ging in Zuid Limburg, en ook op de sociale media, bijna nergens anders over: Leo’s Code. In de matrix van het Limburgse heuvellandschap zou zijn evangelie verkondigt worden aan zijn discipelen. Als een ware messias zou hij vanuit zijn toren over zijn volgers waken en regeren. Helaas werd het pijnlijk duidelijk dat we in een ongelofelijke pampercultuur leven, waarin voor grote leiders blijkbaar geen plaats meer is. Gisteren sprak Leo van Vliet zijn laatste oordeel uit over zijn ongrijpbare kinderen bij wie hij de heilige geest miste.

De liefde voor de Sport

Het waren toch de mooiste momenten vroeger, als je samen met je vriendjes het trapveldje in de buurt op rende en keiharde schreeuwde: Ik ben Dennis Bergkamp. Een ander was Romario en Gerald Vanenburg was toch ook vaak aanwezig. Het deed er echt toe wie je was en de tranen rolden wel eens  over de wangen als iemand anders eerder was met het claimen van Dennis Bergkamp. De wedstrijden van het weekend werden nagespeeld en we probeerde alle trucjes van ons helden na te doen. Hierbij was er wel een duidelijke rol verdeling: ik nam het proberen vooral op me, mijn vriendjes het daadwerkelijke nadoen. En zo scheurden we tijdens de Tour de France ook altijd rondjes door de straat op onze fietsjes. Bellend en schreeuwend alsof Jean Paul van Poppel op volle snelheid naderde. Ach wat was het geweldige om je een echte sporter te wanen.

Het zwarte gat

Weken lang heb ik het kunnen uitstellen, maar deze week ben ik er toch in gelazerd: het zwarte gat! Maandag voelde het al raar, maar goed, de laatste drie maanden is het wel vaker voorgekomen zo’n (on)rustige maandag. De Christenen hebben het op zondag, maar in de sportwereld is maandag toch vaak een rustdag. Het ging moeizaam en onwennig, maar die maandag was nog net handelbaar. Vandaag daarentegen is de hel losgebroken. Ik weet het gewoon niet meer. Ik kijk naar klassementen en uitslagen, maar wat heeft het voor een zin?? Ze zijn definitief, geen herkansingen meer, geen morgen gaat het gebeuren meer. Geen Tour meer, geen Vuelta, geen Olympische spelen en zelfs geen Paralympics meer. Niks. Leegte. Ik heb nog voor 157^e keer alles langs gezapt. Geen live sport! Hallo, het is 3 uur ‘s middags. Wat moet ik nu?

Fietsen met Theo Koomen

Vanochtend was het weer zo ver; een nieuwe etappe in mijn weg naar fitheid. Gister lekker gesjokt langs het kanaal met Evy op de oren, vandaag is het dus tijd om te lekker te gaan fietsen. Het idee is ontspannend, maar toch loopt het elke keer weer anders. Zodra ik die eerste andere fietsers zie wordt het toch een wedstrijd, want tja je blijft toch een mannetje hé. Je laat je niet voorbij fietsen, je moet jezelf bewijzen, je gaat tot het gaatje. In je hoofd heb je dat stemmetje dat zegt harder, verder, sneller, tot het gaatje. Ik was vandaag 100 meter onderweg toen ik de eerste fietser tegenkwam en dat stemmetje in mijn hoofd hoorde. En ineens had het stemmetje ook een naam: Theo Koomen. En elke wielerliefhebber weet nu dat ik elke vorm van realiteitszin kwijt ben.

Sport moet op de politieke agenda

Zo de komkommertijd is officieel  weer voorbij. De vakanties zijn hier weer voorbij en iedereen pakt zijn of haar leven weer op. En als ik mijn timeline op twitter en facebook mag geloven zijn de hangmoeders op schoolpleinen ook weer actief. Heerlijk om weer gewoon de vastigheden in het leven te kunnen oppakken.  De hele zondag, met of zonder kater is de enige variabele, turen naar Eredivisie Live om vervolgens om 19 uur met het bord op schoot het allemaal in samenvatting nog een keer te zien. En dan vertel ik maar niet hoe de andere zes dagen er uit kunnen zien. Ach eigenlijk veranderd er niet zo heel veel met afgelopen Sportzomer.

Op weg naar fitheid

Het is een jaarlijks terugkerend fenomeen met de jaarwisseling: de goede voornemens. Ik ga stoppen met roken, ik ga weer sporten en uiteraard de gouwe ouwe: dit jaar ga ik echt afvallen. Als goed Nederlands staatsburger kraam ik deze onzin vaak ook elk jaar wel uit, om vervolgens nog minimaal één fles champagne achterover te gooien zodat ik er de dag erna niks meer van weet. Aan het eind van het jaar kijk ik dan weer terug en denk ik het was toch bijna gelukt om die 20 kilo eraf te sporten. Bijna! Echt heel erg bijna. Bijna was ik elke dag gaan sporten, maar  toch weer mislukt. Goede reden om er weer flink op te proosten en weer een pakje weg te roken. Ach, zo gaat het bij velen toch.

Kinderarbeid voor de Spelen

Om de twee jaar is het een ware orgie van indrukwekkende sportprestaties tijdens de Olympische Spelen. De verhalen gaan dat er ook indrukwekkende orgies van hele andere orde plaats vinden in het Olympisch dorp, maar dat laten we maar aan de verbeelding over. Ik kan genieten van de prachtige, en soms indrukwekkende beelden, vol dramatiek en heroïek, van sporters die duizenden uren trainingsarbeid op dat ene bepalende moment proberen om te zetten in het ultieme resultaat. Het mooie aan de Spelen, vind ik ook, dat ik ook kijk naar sporten die ik normaal bijna nooit kijk of waar ik echt helemaal geen verstand van heb. Atletiek, zwemmen, judo en turnen zijn dé sporten tijdens 17 dagen Spelen, om vervolgens 1444 dagen in de Nederlandse vergetelheid te raken. Oneerlijk voor de sport(ers), maar ach het zijn de charmes van de spelen.

Nederland moet de Olympische gedachte omhelzen

In de topsport wordt bijna altijd gesteld dat de Olympische gedachte niet telt; winnen is wel degelijk belangrijker dan meedoen. Iedereen die met topsport te maken heeft roept dat het fantastisch zou zijn als Nederland de Olympische Spelen van 2028 zouden gaan organiseren. Ik hoop toch echt dat we dit niet gaan proberen, want we kunnen dit toch echt niet als Nederland aan. De Olympische spelen zijn echt vele malen te groot voor een klein land als Nederland. Het vergt enorme investeringen op het gebied van infrastructuur en sportfaciliteiten die na de Olympische Spelen volstrekt overbodig zijn. Daarnaast ontbreekt er in Nederland een sportcultuur die vereist is om het grootste evenement ter wereld met zijn allen te kunnen dragen. Toch hoop ik wel dat Nederland de Olympische gedachte gaat omarmen en uitdragen.

Het afscheid van een valsspeler

De zomer is tot nu toe er één van bloed, zweet en tranen. De tranen waren er om het EK voetbal, wat om te janken voor iedereen met een oranje (sport)hart. Het zweten deden de rijders in de Tour de France, maar ook niet met resultaat dan we met zijn allen gehoopt hadden. Het bloed kwam voornamelijk uit mijn keel de laatste weken. Vooraf had ik er waarschijnlijk voor getekend om een herstelperiode te hebben die precies tot het einde van de Tour zou duren, maar toch had ik het liever allemaal iets anders gezien. Gelukkig brak deze week de zon weer door. Niet alleen hadden we eindelijk zomers weer en voel ik me eindelijk weer mens, maar vooral staan de olympische spelen voor de deur.

Blij een watje te zijn

Er zijn van die momenten dat je gewoon moet toegeven dat je watje bent. De laatste 24 uur moet ik het dan eerlijk toegeven: ik ben een watje. Ruim een week geleden zijn bij mij de amandelen operatief verwijderd en ik ben er nog steeds niet van hersteld. Donderdagnacht ging de wond zelfs weer open en stroomde het bloed uit mijn keel. Ach wat belde ik zielig mijn moeder op midden in de nacht. Hoe klein en nietig voelde ik mij vrijdag(avond) toen ik naar de Tour keek. Daar zag ik echte mannen vallen en weer opstaan. Niemand die zijn mammie belde omdat hij bloedde, of zelfs ingewanden gescheurd had.

Het leven van een wielerfan is geen makkie

Komende zaterdag is het dan eindelijk weer zo ver. Dan begint het jaarlijkse hoogtepunt voor de wielerliefhebber: de Tour de France.  De echte wielerfans, zoals ikzelf, kijken er al weken halsreikend naar uit. Gelukkig werden de weken ervoor gevuld door het EK voetbal, waardoor het wachten minder lang voelde, ondanks de dramatische vroege uitschakeling van Oranje. VI oranje was dan ook niks meer dan een op maat naar het echte werk straks met Tour de Jour en vooral Gertje Jakobs. Het klinkt misschien alsof het drie fantastische weken gaan worden, maar ik kan u verzekeren het leven van wielerfan is geen makkie.

Niki Terpstra heerst als Napoleon

De week voor het begin van de Tour de France is traditioneel het Nederlands Kampioenschap wielrennen. Dit jaar was er een prachtig parcours uitgestippeld bij Kerkrade met 4 klimmetjes in een ronde van ruim 10 kilometer. Gecombineerd met een totale afstand van bijna 230 kilometer kon het niet anders dan een mooie kampioen opleveren. En wat werd het een mooi kampioenschap! Een gevecht tegen de elementen, maar eigenlijk was er maar één echt element vandaag. Vandaag zag ik een kanshebber voor Olympisch goud soleren naar de zege. Vandaag zag ik de man met de prachtige glimlach. Vandaag was Niki Terpstra mijn man!

Gesink is de Van Persie van het wielrennen

Met de afgang van “onze” jongens op het EK beginnen we vervroegd aan deel 2 van de sportzomer: de Tour de France. Niet dat deze nu ineens eerder van start gaat, maar het was gister toch wel symbolisch dat op het moment dat de voetballers het toneel verlieten via Schiphol, de andere oranje jongens gepresenteerd werden. Robben, Van Persie en Sneijder werden gewisseld voor Mollema, Kruijswijk en Gesink en Bert van Marwijk luistert van af nu naar de naam Erik Breukink. Maar verder veranderd er eigenlijk niet veel. Ook bij dit team zal het draaien om de ego’s, de wil om te winnen en de teamgeest. 

Hij probeerde het (niet eens) goed

Het hele EK probeer ik al een blog te schrijven, maar ik ben niet verder gekomen dan een blog over het verwerken van een nederlaag. Een blog die, leuk genoeg, wel heerlijke reacties heeft gekregen, met als hoogtepunt gisteravond een spontane aai over mijn bol van een klein mannetje dat de komende jaren nog niet eens kan lezen. Ik heb nagedacht om het zinnetje “Hij probeerde het wel goed” onderuit te halen en te weerleggen. Maar dat lukte me niet. Althans niet op de manier zoals ik het zou willen.

Het verwerken van een nederlaag

Het is nu 24 uur na de wedstrijd en langzaam kom ik weer tot leven. De teleurstelling, nee de pijn van de nederlaag is vermindert tot een niveau waar net mee te leven is.  Het beste medicijn is altijd de volgende wedstrijd en in dit geval is dat Spanje tegen Italië. Maar de genezing zal hopelijk komende woensdag komen, want dan moeten we toch echt gaan winnen van die Duitsers. En zoals zo vaak zijn de eerste 24 uur na het ontstaan van de wond het pijnlijkst. De nederlaag gister was pijnlijk en onnodig maar de echte pijn kwam de uren erna. Een nederlaag moet je verwerken, maar helaas zijn er velen die je deze rouwtijd niet gunnen of niet begrijpen.

Het verlangen door korfbal

Zachtjes tikt het regen tegen het raam als ik op mijn werk van achter mijn pc naar buiten zit te turen. Mijn gedachten gaan naar Frankrijk, zou het ook regenen op de Alp? Snel heb ik het antwoord gevonden als ik de webcam bekijk op de site opgevenisgeenoptie.nl: Het regent ook bij Alp D’huzes. Ik neem mijn spreekwoordelijke petje voor de helden af en ga thuis zeker kijken. Ondertussen zie ik op mijn timeline van twitter dat Gordon vanavond te gast is bij VI Oranje. Dussssss…. Dat hoef ik ook niet te kijken vanavond. Ik kijk op mijn bureau en zie een georganiseerd geheel wat doet vermoeden dat dit niet mijn bureau kan zijn. Maar deze maand is het nog echt die van mij, alleen liggen er geen stapels werk meer op. Eigenlijk ligt er helemaal geen werk meer op. Ik verveel me, maar gelukkig heb ik een nieuwe hobby en zoals u leest is dat bloggen. Ik open een word bestand en bedenk me waar ik eens over wil schrijven. Nee niet weer over wielrennen, dan maar het EK, maar ja door al die praatprogramma’s is dat eigenlijk ook al een uitgekauwd onderwerp. De olympische spelen zijn eigenlijk ook nog te ver weg. Pfff het valt niet mee om op zo’n natte herfstachtige woensdag in de tijd van de baas een zonnestraaltje op papier te toveren. Maar gelukkig komt er via whatsapp een uitdaging binnen op mijn iphone: schrijf een blog over korfbal….

Ik wens Nico Dijkshoorn een Alpe d'Huzes toe

Ik had hem hoog in het vaandel staan en kon altijd om hem lachen, maar sinds vanochtend zie ik hem toch anders; ik heb het over Nico Dijkshoorn. Op de maandagochtend bij Giel op 3FM of de woensdagavond bij DWDD genoot ik van zijn vlijmscherpe, humoristische en soms briljante gedichten. Maar vanochtend hoorde ik hem iets zeggen dat me direct deed verstommen. Het was alsof ik Hans Teeuwen een van zijn vele ik-ga-net-iets-te-ver grappen hoorde maken, het was alsof ik Geert Wilders over de Islam hoorde praten, het was teleurstellend. Nico Dijkshoorn vond het nodig om het prachtige evenement Alpes d’Huzes belachelijk te maken en de motivatie van alle deelnemers in twijfel te trekken.

Bureau Sport

Het wordt een zomer waar ik me als sportliefhebber de vingers bij af lik. We zijn nu begonnen met Roland Garros als opwarmer, maar vanaf volgende week begint het echt met het Europees Kampioenschap voetbal. Daarna volgen nog de Tour de France, Wimbledon en als groots slotstuk de Olympische spelen. Mocht je geen sportliefhebber zijn wordt het een zomer om de televisie uit te laten, want alles draait om de sport deze zomer. Niet alleen de sport zelf is te zien, er zal een meervoud aan programma’s over de sport te zien is. Van documentaires tot praatprogramma’s, ik heb er een dagtaak aan om alles te kunnen volgen. Op Nederland 3 is vanaf deze week op het tijdslot van De Wereld Draait Door zo’n programma te zien, namelijk Bureau Sport.

Van Marwijk moet Robben thuislaten

Zo vlak voor het EK wanen we ons allemaal weer bondscoach en bij de koffieautomaat op het werk weten we allemaal precies hoe het zou moeten. Wie moet er linksback staan en kunnen Huntelaar en Van Persie samen in het elftal spelen zijn de belangrijkste onderwerpen van de gehele natie. Maar voordat deze vragen beantwoord kunnen worden moet de bondscoach zijn definitieve selectie nog bekendmaken. Nog vier spelers moeten afvallen en als ik bondscoach was zou ik Arjen Robben thuis laten.

De zegetocht van Gesink

Op de avond dat Robben faalde op zijn stempel te drukken op de Champions League finale, triomfeerde een andere Nederlander wel glorieus. Robert Gesink won de 7^e etappe de koninginnenrit in de Ronde van Californië  op een indrukwekkende manier en stelde hiermee de eindzege in deze ronde vrijwel zeker. De man die minder dan een jaar geleden zijn rechterbovenbeen brak, fietste niet alleen zijn concurrentie op een hoop op Mount Baldy, maar snoerde ook alle criticaster hun mond.  Hij bewees dat hij tot de wereldtop behoort als klimmer en ronderenner.

Het net niet van Emanuelson

Er zijn van die sporters bij wie het altijd net niet is, die net naast het net vissen. Die net de verkeerde keuze maken, of misschien wel de juiste keuzes maar net op het verkeerde moment. In het Nederlandse voetbal hebben we zo’n iemand: Urby Emanuelson. Een voetballer met veel talent en potentie, maar heeft daar nooit echt van kunnen profiteren. Speelt nu weliswaar bij het grote AC Milan, maar mist ook dit seizoen weer alles waar je het uiteindelijk voor doet.

Keizerlijke wielerhoop

Het zijn weer mooie dagen in de Nederlandse wielersport. In Noorwegen won één van de Kreder broertjes zijn eerste profkoers. Maar zeker in de Giro waar Martijn Keizer bijna elke dag zijn neus tegen het venster drukt. Vandaag ging hij voor de vijfde maal deze Giro in de aanval en het zal niet de laatste keer zijn. Hij heeft aangegeven dat hij in etappe 16 wederom zal gaan aanvallen, hopelijk dit maal met succes. Aanvallers worden vaak geprezen, maar net zo snel vergeten. Martijn Keizer moet gedacht hebben ik val net zo vaak aan totdat ze mij niet meer zullen vergeten. Maar ook in de Verenigde Staten is er oranje glorie in de Ronde van Californië. Robert Gesink werd donderdag indrukwekkend vierde in de tijdrit, wat toch zijn zorgenkindje is als ronderenner.

De herinnering aan '88

Bij elk EK of WK voetbal wordt er teruggekeken naar 1988 toen we het Europees kampioenschap wonnen in Duitsland. Een elftal dat de nationale heldenstatus verkreeg door in het hol van de leeuw deze unieke prestatie te leveren. Iedereen heeft de beelden nog op het netvlies van de 2-1 van Van Basten tegen Duitsland of zijn magnifieke goal in de finale en van de huldiging in Amsterdam. Voor mij was het de eerste echte kennismaking met voetbal. 7 Jaar oud was ik en we werden gelijk Europees Kampioen; mijn maatsstaaf was gelijk bepaald.

Een open brief aan Dries Mertens

 Beste Dries,

 Ik herinner me je nog van een paar jaar geleden, toen ik op de tribunes bij AGOVV zat en jij over het speelveld op sportpark Berg en Bos dartelde. Je was een klein manneke uit België dat vol bravoure langs de linkerkant de tegenstanders doldraaide. Ik denk alleen niet dat jij mij nog kent uit die tijd maar dat maakt niet uit, ik herinner me ook weinig uit mijn kinderjaren. Maar wat heb ik genoten van je: je rende totdat je er bij neerviel, je liep je tegenstanders links en rechts voorbij, je straalde voetbalplezier uit, je was het boefje van Berg en Bos. Nu een paar jaar later kijk ik op de tv naar PSV en zie daar nog steeds klein Belgisch manneke op het veld staan. Maar ik zie nog maar één ding doen op het veld, namelijk de tegenstander aan de binnenkant passeren en daarna schieten op de goal. Soms met een goal tot gevolg, maar steeds vaker met balverlies tot gevolg. Waar is die kleine Dries Mertens gebleven die als een boefje op de linkerkant bij AGOVV speelde?

De wijzen moeten naar het oosten

Al sinds mensheugenis komen de wijzen uit het Oosten en sinds enkele jaren leek dit op voetbalgebied ook te gelden. Echter kunnen we na het afgelopen seizoen definitief zeggen dat de oosterse boerse wijsheid het toch niet redt in de moderne wereld. Waar men jaar in jaar uit gestaag leek door te groeien naar een topclub, is FC Twente nu afgegleden naar de subtop met een broos fundament voor de toekomst. De ingestorte tribune was een gifzwart dieptepunt aan het begin van het seizoen, maar lijkt nu toch symbool te staan voor de organisatie van FC Twente. Een solide middelgrote basis, maar te broos om uit  te groeien naar de top.

Het geluk van City

Al jaren loop ik te zeuren  dat het grote geld het voetbal verpest. Chelsea had als eerste een suikeroom en het laatste jaar was Manchester City de club van het allergrootste geld. Er werd met miljoenen gesmeten alsof het confetti was. Verwerpelijk was het  en nooit zou ik kunnen genieten van een gewonnen prijs door zo’n club met meer geld dan beleid. Tot vandaag..

De waarde van een minuut stilte

Een  minuut stilte, vaak ter nagedachtenis van iemand, maar ook om stil te staan bij wat gebeurd is. Afgelopen vrijdag deden we het massaal op de nationale dodenherdenking, zaterdag klein bij de voetbal ter nagedachtenis van een overleden lid en sponsor en vandaag groots in Italië tijdens de Giro d’Ítalie voor de vorig jaar verongelukte wielrenner Wouter Weylandt. Elk op zijn eigen manier indrukwekkend, elk met zijn eigen betekenis en elk met zijn eigen dubbele lading. Zo ook de minuut voor Wouter Weylandt. Een minuut aan het begin van een rit, die eindigt met een grote valpartij op hoge snelheid.

De tolerantie van de Rabobank

Langzaam word ik wakker op deze zaterdagochtend en ik draai me nog meerder malen om. Toch maar die ogen open doen en accepteren dat het tijd is om het bed uit te gaan. Ik voel aan alles dat het lang gaat duren voordat ik op gang ben deze dag. Totdat ik mijn twitter open op mijn iphone, mijn ogen springen open, de slaap is verdwenen en ik zit rechtop in bed. Mijn complete timeline is ontploft met maar 1 bericht: Rabobank tolereerde doping. Een raar gevoel van euforie maakt zich meester van mij, want dit kan de doodsteek zijn voor de Nederlandse wielerploeg. Maar veel belangrijker is toch dat de waarheid altijd zegeviert en bovenkomt.  Het netste jongentje blijkt toch ook een ordinair boefje.

De strijd om de 2e plaats; Feyenoord

De kampioen van dit voetbalseizoen is bekend met AJAX, maar de strijd om de 2^e plaats wordt pas beslist op de laatste wedstrijddag. PSV en Feyenoord zullen dan uitmaken wie volgend seizoen via de voorrondes mag proberen te plaatsen voor het miljoenenbal van de Champions League. Ik heb er aan het begin van dit seizoen een fles goede wijn om verwed met een, in mijn ogen, dwaze Feyenoord supporter die beweerde dat Feyenoord europees voetbal ging halen. Met het vertrek van Wijnaldum, Castaignos en Fer, maar vooral met de komst van trainer Ronald Koeman leek het een gevecht tegen degradatie te worden in mijn ogen.  Een wonder was nodig om mijn ongelijk te bewijzen. En wat voor een wonder…

De UCI en zijn kromme regels

Zo vlak voor de start van de Giro d’Ítalia is altijd goed om als UCI zijnde een stukje zelfreflectie te doen. Hoe staat de wielersport ervoor en welke onderwerpen hebben extra aandacht nodig? Ik denk dat iedereen het zelfde antwoord zou geven: Doping. Het dopingvraagstuk hangt als een donkere wolk boven de sport. En alle aandacht zou om verschillende redenen hierop gericht moeten zijn. Maar waar komt de UCI mee? De renners mogen niet meer met open geritste shirts koersen! Ja de betutteling heeft toegeslagen alsof Balkenende nu president van de UCI is; er mag niet meer met open geritste shirt gereden worden. De geloofwaardigheid van de sport staat vanaf vandaag serieus onder druk.

1 Mei: de dag van Senna

1 Mei: de dag van de arbeid, de dag na Koninginnedag, maar voor mij ook de dag dat Ayrton Senna overleed. Het was een gebeurtenis die mij, en vele met mij is bijgebleven. Een dag die de sport zou veranderen, veiliger zou maken. Maar zoals zo vaak was daar een inktzwarte dag voor nodig. Of beter gezegd een weekend, want het begon allemaal op de zaterdag met de dood van Roland Ratzenberger.

Het kampioenschap van de rijkdom

Woensdag zal het pas officieel zijn, maar we kunnen het al wel zeggen: AJAX is kampioen. Na een jaar waarin we wederom veel te vroeg zijn afgeschreven, kwamen we terug en overwonnen op een manier die Godenzonenwaardig is. Heerlijk om we te zeggen, terwijl mijn aandeel redelijk beperkt bleef tot het bekijken van een aantal wedstrijden op eredivisie live. Maar toch ben ook ik kampioen geworden, want ook ik heb Utrecht uit en thuis bekeken, ook ik heb me geïrriteerd en geschaamd voor het bestuurlijke schouwspel, waar elke scenarioschrijver zijn vingers bij af likte. En zoals het blijkbaar hoort in Nederland wordt de prestatie niet op waarde geschat door te spreken over het kampioenschap van de armoede. Dat armoe troef is bij vele andere clubs kan ik niet ontkennen, maar kijkend wat AJAX overwonnen heeft, durf ik te spreken van een kampioenschap van de rijkdom.

De liefdesbaby van Elm

Daar lig ik dan op prinsenacht in mijn bed, in plaats van hossend met minimaal één biertje in de hand door de stad te trekken. Ontstoken amandelen staan tussen mij en de kater morgenvroeg in. Ach het zal Koninginnedag morgen wel weer een andere dimensie geven. Mooi moment om de nieuwe blog van mijn sportvriend Sportmeneer door te lezen. Een mooi en scherp geschreven stuk over afwezigheid van Elm bij AZ en mogelijke gevolgen hiervan. Een onderwerp dat bij studio voetbal vanavond ook al voorbij kwam en mijn wenkbrauwen deed fronsen. Sporten en een menselijke maat. Die passen net zo goed bij elkaar als prinsennacht en ontstoken amandelen.

Het tegenvallende wielervoorjaar

Afgelopen zondag won Iglinksy Luik-Bastenaken-Luik in een mooi één tegen één gevecht met Nibali in de laatste kilometers. Hiermee kwam er een eind aan het eerste deel van het seizoen, het voorjaar. Een voorjaar met mooie winnaars bij mooie koersen. Maar erg sprankelend vond ik het niet, het nieuwe wielrennen van Maarten Ducrot was niet te zien. En dat gold ook voor de Nederlanders, behalve als je aan scorebordjournalistiek doet. Uitslagen werden er wel misschien nog wel gereden, maar erg overtuigend was het allemaal niet.

Het sportjaar 2012

Het gaat een mooi sportjaar worden, 2012, met als hoogtepunt de zomer. Het EK voetbal, de Tour de France en de Olympische Spelen in een tijdsbestek van drie maanden. Drie maanden genieten van sport op het hoogste niveau. Een zomer die gen komkommertijd kent, een zomer waar sport regeert. Niet voor niets het zogenaamde hoogseizoen, maar gaat het ook een oranje hoogseizoen worden? Ik hoop het van ganser harte, tegen beter weten in.

El Clasico

Iedere voetballiefhebber in de wereld kijkt er naar uit; de clashes tussen Barcelona en Real Madrid. Zo ook vanavond, maar liefst 400 miljoen kijkers wereldwijd keken naar El Clasico. Een wedstrijd die zijn naam keer op keer eer aandoet. Iedereen vergeet de economische crisis, het mislukken van het catshuisoverleg of welke andere beslommering dan ook.

De dinsdagmiddag van Cassartelli

Iedereen kent ze, dramatische gebeurtenissen die op je netvlies blijven staan. Je weet nog precies waar je was en wat je voelde. De vuurwerkramp in Enschede,  de vliegtuigcrash in de Bijlmer, ze zullen een ieder  altijd bij blijven. In de sport is de dood van Fabio Cassartelli , winnaar van olympisch tijdens de spelen in 1992, zo’n gebeurtenis voor mij.

Vrouwenemancipatie in de sport

Ze schreeuwen al jaren moord en brand dat ze serieus genomen willen worden en dat ze minstens net zo veel capaciteiten hebben als de man; de vrouw. En natuurlijk hebben ze daar grotendeels gelijk in. Maar op 1 gebied is en blijft er toch altijd verschil, namelijk in de sport.

Doping verdient geen tweede kans

We schreeuwen het allemaal uit volle borst: doping moet de sport uit. Maar vandaag zag ik de doping nog steeds rondrijden in de Amstel Gold Race. Fietsend in een blauw Garmin shirt met nummer 51 en luisterend naar de naam Thomas Dekker. En terwijl hij door het beeld rijdend hoor ik Mart Smeets het probleem van de sport uitspreken: Iedereen verdient een tweede kans. Nee meneer Smeets, mag je dat zeggen? Nee, dat mag je niet zeggen!

Supporters; afspiegeling van de maatschappij

Het werd vanavond maar weer bevestigd bij de wedstrijd PSV-AZ door vele toeschouwers: scheidsrechters hebben 1 ding gemeen, het beroep van hun moeder. Statistisch zou het onmogelijk moeten zijn, maar blijkbaar hebben ze allemaal een moeder die werkt in de prostitutie. Verbazingwekkend hieraan is vooral de rijkdom van deze supporters. Een seizoenskaart is al niet goedkoop, vele moeten ook nog een gezin onderhouden, maar toch nog zoveel geld overhebben om al deze dames van lichte zeden te bezoeken om aan dit opzienbarende feit te komen.

Sport; het zou toch gezond moeten zijn

In mijn vorige blog over darten gaf ik aan dat een sport gezond hoort te zijn. En binnen 24 uur wordt ik geconfronteerd met een nieuwsbericht wat het tegendeel bewijst. Een beangstigend moment op een sportveld wat we de laatste jaren te veel hebben gezien; een hartfalen bij een sporter in topvorm.

Darts; status van sport onwaardig

Vrijdagavond rond de klok van half 12; nog even een rondje zappen met een biertje on the side. Ik kom voorbij RTL 7 en blijven toch even hangen bij de mannenzender, er is darts op. Terwijl ik kijk naar wedstrijd tussen de twee dartgiganten Raymond van Barneveld en Phil Taylor, vraag ik me af waarom ik hemelsnaam zit te kijken. Darts, je mag het eigenlijk toch geen sport noemen en toch zit er een zaal vol uitzinnige liefhebbers week in week uit te kijken naar pijltjes gooiende mannen.

De race naar de top van de Cauberg

Zondag is het weer zo ver, dan de wordt de Amstel Gold Race verreden. Jarenlang de enige Nederlandse bijdrage in mooie wielermaand April. De race door Zuid-Limburg waar buitenlandse coureurs tureluurs van raken. Draaien en keren, op en af, verkeersdrempels en rotondes; gepriegel op de vierkante kilometer vinden ze het. En een uitzinnig publiek, dat de naam van de koers eer aan doet.

Bubba; The selfmade man

Eén van de grootste sporten in de wereld en vanaf 2016 zelfs weer Olympisch: Golf. In Nederland door velen beoefend, maar als professionele wedstrijdsport eigenlijk niet serieus genomen. Maar toch heeft de sport grote iconen en zelfs de eerste sportmiljardair voortgebracht, namelijk Tiger Woods. Namen als Jack Nicklaus, Colin Montgomerie, Seve Ballesteros en Nick Faldo worden internationaal met veel respect uitgesproken, maar zoals bij vele sporten geldt, als we er als Nederland niet goed in zijn dan kijken we niet.

Het verlangen naar een jaar geleden

Woensdag 11 april moest de spanning in de eredivisie tot een climax brengen. Maar voor alle niet-ajaxsupporters werd het een anti climax. Geen 6 ploegen binnen 1 punt van elkaar, geen 5 laatste wedstrijden waar de spanning van afdruipt. Nee het werd de woensdag waarop iedereen zijn best deed om persoonlijk de schaal naar Amsterdam te brengen.

Ouders laat uw zoon voetballen

Daar sta ik dan op woensdagmiddag langs het voetbalveld te kijken naar kleine mannetjes die hun eerste stappen zetten op het voetbalveld. Vol enthousiasme rennen ze als kippen zonder kop achter de bal aan. Vol plezier met je vriendjes dartelen door de wei van het sportcomplex. Langs de kant trotse ouders met fototoestellen genietend van deze jeugdige spelvreugde.

En ik droom weg naar vroeger toen ik ook zo’n klein manneke was.

Sport Anders; Lance Armstrong

Een leuk nieuw onderdeel in De wereld draait door is het: De Sport Anders clip, vol met sporters die hun invloed hebben gehad in de sportwereld. Sporters die aan tafel komen vertellen wie erin moeten wie eruit. Zo vertelde Mark Tuitert heel duidelijk uit waarom Emil Zatopek met zijn intervaltraining erin moest en Coach Mark Lammers bracht Francos Pienaar in. Het verhaal van een rugbyer die echt een volk bij elkaar wisten te brengen. En zo kan ik de lijst wel afgaan; stuk voor stuk sporters met een verhaal in de sport.

De oranje sportcultuur

Er is volgens mij geen volk in de wereld dat de kunst van een feest maken van een sportevenement zo goed verstaat als wij Hollanders. Wie in Basel is geweest tijdens het EK voetbal in 2008 of een allround schaatskampioenschap in Thialf heeft meegemaakt weet ik waar ik over praat. We dossen ons in het mooiste oranje uit en lopen in polonaise bij elke oranje scheet die er gelaten wordt. Maar hebben we daardoor ook een sportcultuur in Nederland? Hebben wij een klimaat waarin sporters tot volle wasdom kunnen komen? Weten wij prestatie op waarde te schatten en eren wij onze helden?

Het virus dat je niet meer loslaat

Het is een virus waar nog geen antiserum tegen gevonden is: Je loopt het op en het laat niet meer los. De enige hoop voor je omgeving is, is dat je er mee leert te leven. Genezing is vrijwel uitgesloten, alleen een wonder helpt je er nog vanaf. En het kan een verwoestende werking hebben op je omgeving.

Ze zullen je misschien nooit begrijpen, net zoals jij hun nooit zult begrijpen. Zien ze dan niet in dat  het levensbepalend is? Dat je structuur nodig hebt en dat je dien niet kan loslaten? Vaste momenten die elke week terugkomen en die zijn als de maan voor een weerwolf. Je ontkomt er gewoon niet aan. Maandagavond half 9, dinsdag- en woensdagavond kwart voor 9, donderdagavond om 7 uur, vrijdag avond half 9, zaterdagavond vanaf kwart voor 7, zondagmiddag half 1, half 3 en half 5. En dan zondagavond 7 uur en rond de klok van 10 uur. Zo maar een greep van tijdstippen waar je medicijn tot je moet nemen.

Lang leve de Belg

Op zich verschillen wij, trotse Nederlanders sportliefhebbers, niet zoveel van onze Zuiderburen. We hebben allebei onze eigen wereldsport; wij het schaatsen en de Belgen het veldrijden. We blinken erin uit en vreemd genoeg snapt er verder niemand wat van in de wereld. Maar dat maakt ons niet uit, wij lopen massaal de polonaise als we weer gewonnen hebben.

Welkom op Marcelsport

Als liefhebber en volger van vele sporten denk ik de wijsheid in pacht te hebben om een blog te kunnen starten. De belangrijkste bijzaak in het leven verdiend het namelijk om door mij beschreven te worden.